Dagboek van een kerkmeisje #9

Door: Laura

In het vorige stuk hebben we kunnen lezen dat Nick Julia uitnodigde om nog een keer Romeo en Julia door te nemen met elkaar. Lees hieronder gauw hoe het verder gaat.

Vrijdag 8 oktober

Enigszins zenuwachtig zat Julia in het schoolcafé op Nick te wachten. Haar kopie van Romeo en Julia lag netjes voor haar maar Nick was nog in geen velden of wegen te bekennen. Het was nu vijf minuten later dan ze hadden afgesproken. En Julia was vijf minuten te vroeg geweest dus ze zat al tien minuten te wachten. Hij zou haar toch niet vergeten zijn? Ach nee, ze moest niet paniekerig doen. Hij was vast gewoon wat later. Om maar wat te doen te hebben, pakte Julia haar telefoon er even bij. Ze had een appje van Clara:

Ze tikte snel een antwoord in voor Clara. Toen ze haar telefoon had weggelegd en opkeek, zag ze net Nick door de deuren naar binnen komen. Hij keek even snel zoekend rond en zo snel hij haar zag zitten, lachte en zwaaide hij naar haar en kwam op haar tafel aflopen. “Sorry, sorry, ik had voetbaltraining en het liep allemaal uit. De coach wilde een nieuwe strategie bespreken en het duurde en duurde. Het spijt me echt. Wil je wat drinken? Dan ga ik dat nog even halen”. Hij had tussendoor nauwelijks tijd om adem te halen. “Dat geeft niks hoor” antwoorde Julia “ik zou opzich wel een kopje thee lusten. Maar ik kan zelf ook wel even meelopen om het te halen”. “Nee joh, ben je gek! Ik haal wel even een kopje thee voor je. Ben zo terug.” Julia keek hem na terwijl hij naar de balie liep om wat te drinken te halen.

Ze zag dat ongeveer driekwart van alle aanwezige meisjes in het schoolcafé naar hem omkeek. Sommigen zaten nog net niet te kwijlen. Nick leek hier zelf niks van in de gaten te hebben. En stiekem maakte dat hem eigenlijk nog veel leuker dan hij al was. Toen hij terugkwam met een thee voor Julia en een cappuccino voor zichzelf, legde hij een aantal verschillende theezakjes neer. “Ik wist niet zo goed wat je lekker vindt dus ik hem maar een aantal verschillende smaken meegenomen”. “Oh ik vind eigenlijk alle thee wel lekker, maar dankjewel!”. Nick zette zijn eigen cappuccino op tafel en ging zitten. Als snel kletsten ze weer net zo gezellig met elkaar als de week ervoor. Het gesprek ging al snel alle kanten op en Nick en Julia bleken op veel vlakken overeenkomsten te hebben. Zo vonden ze dezelfde series leuk en waren ze allebei weg van het nieuwe album van een vrij nieuwe artiest. Ook hadden ze het nog even over het weekend, hun lessen en allerlei andere onderwerpen. Voor ze het wisten waren ze ruim een half uur verder zonder het ook maar over Romeo en Julia te hebben gehad. Toevallig kregen ze het toen over de toneelclub waardoor het makkelijker was om terug te keren naar de oorspronkelijke reden voor deze afspraak.

“Wat ik mij eigenlijk al een tijdje afvroeg” zei Julia, “waarom heb jij je aangesloten bij de toneelclub? Ik had zo niet echt kunnen raden dat jij je voor toneel zou interesseren”. “Nou, eigenlijk wilde ik ook niet echt meedoen hoor” lachte Nick. “Maar ik vind Engels gewoon echt wel een lastig vak. Op de één of andere manier krijg ik al die woorden en werkwoorden maar niet in mijn hoofd. Echt super stom, onze generatie zou bijna automatisch vloeiend Engels moeten spreken met alle games en series enzo. Maar ik krijg het er gewoon super moeilijk in. En toen kreeg ik het erover met mijn Engels docent en die vertelde dat de toneelclub bezig ging met een dit stuk en dat ik anders wel mee kon doen voor extra punten voor Engels. Dus toen bedacht ik mij dat ik dat misschien inderdaad maar beter kon doen. En ik moet eerlijk zeggen dat ik de eerste bijeenkomst nog helemaal niet zo erg vond. Eigenlijk vond ik het best wel leuk!”

Julia was onder de indruk. Het was toch niet niks om zomaar te vertellen dat je moeite had met een bepaald vak. En Nick vertelde het zo open dat ze daar alleen maar enorm veel respect voor kon hebben. “Wat dapper dat je dat zo durft te zeggen! En ik kan me best voorstellen dat je Engels lastig vindt, het is echt niet altijd zo makkelijk als iedereen het doet voorkomen. Als ik je een keer ergens mee kan helpen, leren of huiswerk ofzo, dan moet je het maar laten weten. Ik vind het erg gezellig om met je samen te werken. En ik vind het ook leuk dat je bij de toneelclub bent gekomen!”
“Dankjewel, dat is fijn om te horen! En misschien houd ik je ook nog wel aan dat aanbod. Ik vind het ook super leuk en fijn om met jou samen te werken. Bij jou heb ik in ieder geval het gevoel dat ik met iemand praat die ook echt hersenen in haar hoofd heeft. Bij een groot gedeelte van de meiden hier op school lijkt het net of al hun hersenen zijn verdampt door nagellakremover ofzo.”

Na dit te hebben besproken, keerde hun aandacht weer terug naar Romeo en Julia. Ze lazen samen het volgende stuk en spraken daar met elkaar over. Deze keer hadden ze het vooral over het feit dat Romeo en Julia zo snel en zo zeker wisten dat ze bij elkaar hoorden. Een dergelijke liefde vonden ze allebei echt ontzettend bijzonder. Ook nu verstreek de tijd zonder dat ze het door hadden. Julia ging zo op in hun gesprek dat ze niet eens door had dat Britt het café binnenliep en naast hun tafel ging staan.

“Kijk eens wie we daar hebben. Arme Nick, helemaal alleen met onze non. Nick, als je genoeg hebt van dit saaie gezelschap dan mag je best bij mij en de meiden komen zitten hoor”. Terwijl ze dit zei gooide ze haar haar over haar schouder om verleidelijk over te komen. Helaas ging dit volledig verloren door de zure blik in haar ogen. “Nee bedankt hoor Britt, ik heb het prima naar mijn zin. Ga jij maar gezellig bij je vriendinnen zitten”. Dit vond Britt duidelijk niet leuk om te horen. Met een laatste boze blik richting Julia keerde ze echter om en ging bij haar vriendinnen zitten. Aan tafel begon ze direct met hen te fluisteren. Nick zuchtte: “vroeger was ze echt wel aardig, tegenwoordig kan ze soms echt een trut zijn”. Julia trok haar schouders op, het maakte haar niet zo heel veel uit wat Britt van haar vond. Toevallig viel haar blik op de klok en ze schrok toen ze de tijd zag. Het was al half zes, ze was laat. “Oh nee, ik ben de tijd helemaal vergeten. Het spijt me Nick maar ik moet echt naar huis. Mijn ouders zullen wel op me wachten”. “Oh shit, het is inderdaad al veel later dan ik dacht! Ik moet zelf ook naar huis. Laten we snel gaan”.  Ze pakten hun spullen in en liepen samen naar het fietsenhok. Voordat ze allebei een andere kant op moesten voor hun fietsen, draaide Nick zich om naar Julia een haalde nerveus een hand door zijn haar. “Uhm, ik vond het echt weer super gezellig Julia. Zullen we volgende week weer afspreken? Zelfde tijd?” Julia barste bijna uit elkaar van geluk. “Ja graag! Dat lijkt me erg leuk! Als je wil kunnen we dan misschien ook wel even naar Engels kijken? Dan maken we het samen?” “Dat is goed, zolang we dan ook nog maar wat tijd overhouden om gewoon met elkaar te praten.” “Beloofd!” “Oké, fijn weekend dan Julia!” “Jij ook een fijn weekend Nick!” Op de fiets kon Julia niet stoppen met glimlachen.

Het lijkt alsof Julia en Nick het echt goed met elkaar kunnen vinden! Lees de volgende keer hoe dit verder gaat.  

Wil je meer artikelen lezen? Neem een abonnement op Omega Magazine. Kijk daarnaast ook op onze Instagram en FB-pagina