Wonder Challenge dag 19: tweelingdeeltjestheorie
Tijdens de Wonder Challenge gaan we dieper in op de betekenis van wonderen. En dan niet alleen de spectaculaire activiteiten die plaatsvonden tijdens het leven van Christus, maar ook de bijzondere gebeurtenissen rond heiligen, en zelfs de zaken die we in het leven heel normaal vinden. Vandaag is het de beurt aan: de tweelingdeeltjes-theorie!
Heb jij weleens gehoord van de “tweelingdeeltjes-theorie”? Nee, ik ook niet. Van kwantumverstrengeling dan? Misschien als je natuurkunde studeert! Maar, dat heb ik niet gedaan… Een kleine zoektocht op internet leert het volgende: “De tweelingdeeltjestheorie verwijst naar een verschijnsel dat vaak wordt besproken in de kwantummechanica, namelijk kwantumverstrengeling. Bij kwantumverstrengeling raken twee deeltjes (bijvoorbeeld elektronen of fotonen) zodanig met elkaar verbonden dat de toestand van het ene deeltje direct invloed heeft op de toestand van het andere deeltje, ongeacht de afstand tussen beide.”
Nu ben ik nog niet veel wijzer, maar wat ik er wel uit haal is dit: Kwantumverstrengeling laat zien dat twee deeltjes, ook al zijn ze ver van elkaar verwijderd, op mysterieuze wijze verbonden kunnen blijven. Misschien klinkt dat als iets uit een sciencefictionverhaal, maar het wordt door de wetenschap bevestigd. Deze eigenschap van deeltjes kan ons doen denken aan de manier waarop wij mensen ook met elkaar verbonden zijn, zelfs wanneer we ver van elkaar af zijn, of zelfs als we denken dat we los van elkaar leven.
Tegen het individualisme van vandaag de dag gezien, is dit wel iets belangrijks: mensen lijken vooral voor zichzelf te leven, en zeker als ze religie los hebben gelaten denken ze vaak ook dat het leven zich hier op aarde en maar één keer afspeelt, dus geniet er maar van, want YOLO. Of zoiets.
Maar dat IS DUS NIET ZO! We kunnen wel denken dat we los van elkaar leven, niets te maken hebben met mensen die duizenden kilometers verderop leven, maar niets is minder waar. We zijn allemaal kinderen van dezelfde Vader en zijn allemaal met elkaar verbonden: fratelli tutti. Wat wij doen en laten heeft echte invloed op andere mensen. Jezus leerde ons immers dat we één lichaam vormen in Hem, zelfs als we elkaar niet kennen of ver van elkaar af staan.
De tweelingdeeltjestheorie herinnert ons eraan dat geen enkele daad van liefde en gebed te klein is en dat we altijd met elkaar verbonden zijn.”
We kunnen kwantumverstrengeling zien als een mooie metafoor voor de liefde van God en de verbondenheid die Hij tussen mensen schept. Zoals de verstrengelde deeltjes elkaars beweging beïnvloeden, zo kunnen wij, door liefde en gebed, iets betekenen voor elkaar, zelfs wanneer we niet in elkaars directe nabijheid zijn. Wij kunnen door ons eigen gedrag naar andere mensen dan ook bijdragen aan de vrede in de wereld, al denken we misschien dat het niets uitmaakt. Het idee van wereldvrede hebben we bovendien allang losgelaten, of geloof jij er wel in? Als iedereen de tweelingdeeltjes-theorie zou kennen, dan zou wereldvrede alweer een stukje dichterbij zijn!
Denk trouwens ook eens aan de heiligen: zij zijn misschien niet fysiek bij ons, maar hun gebed en aanwezigheid werken nog steeds in ons leven. Ook Jezus is niet fysiek aanwezig, maar toch hebben we door ons geloof een levende band met Hem. Misschien roept dit vragen op: Hoe kunnen wij ons geloof werkelijk ervaren als het onzichtbaar is? Hoe voelen we die verbondenheid? Kwantumverstrengeling vertelt ons dat er mysteries in het universum zijn die onze wetenschap nog niet volledig begrijpt. Zo zijn er ook geheimen in ons geloof die we misschien niet kunnen bewijzen, maar die we wel kunnen ervaren.
Bovendien vinden we het moeilijk om te praten over de dingen die we niet “echt” kunnen waarnemen. Hoewel: deze dingen zijn misschien zichtbaar niet waarneembaar, maar bestaan wel. Denk aan liefde, vriendschap, vrede… allemaal échte dingen, maar je kunt ze niet zien en niet vastpakken. En voor veel mensen wordt het dan moeilijk om het erover te hebben. Maar wat nou als we die vaardigheid, om te spreken over het zichtbaar niet waarneembare (en dus ook over God!!) wel zouden leren? Kinderen kunnen dit trouwens wel, zij denken nog op een manier die wij volwassenen allang zijn kwijtgeraakt. Hun waarnemingen worden door ons dan weer weggezet als “fantasie-vriendjes”. Maar zo wordt God door atheïsten ook weleens gekscherend genoemd…
Het is van het grootste belang dat wij leren denken zoals we ooit deden als kinderen. Jezus zei immers: “Laat de kinderen toch bij me komen, houd ze niet tegen, want het koninkrijk van God behoort toe aan wie is zoals zij. Ik verzeker jullie: wie niet als een kind openstaat voor het koninkrijk van God, zal er zeker niet binnengaan.” (Marcus 10:14-15)
Want op het moment dat wij díe manier van denken weer leren kennen en het ons eigen maken, worden we ons ook ten volle doordrongen van de tweelingdeeltjes-theorie; sterker nog: we kunnen er dan zelfs naar gaan handelen! Want als jij weet dat jouw handelen directe invloed heeft op mensen die ver van jou af zijn, dan zou jij jouw handelen toch zo aanpassen, dat het goed met die mensen gaat?
Want als jij weet dat jouw handelen directe invloed heeft op mensen die ver van jou af zijn, dan zou jij jouw handelen toch zo aanpassen, dat het goed met die mensen gaat?”
Het wonder van kwantumverstrengeling – en de manier waarop het ons laat nadenken over verbondenheid – kan ons inspireren om bewust te zijn van onze relatie met anderen. Het herinnert ons eraan dat geen enkele daad van liefde en gebed te klein is en dat we altijd met elkaar verbonden zijn. In een wereld die vaak verdeeld is, kunnen we werken aan eenheid en vrede door anderen lief te hebben, zelfs als we hen niet kennen. Zoals de heilige Moeder Teresa zei: “Niet alle mensen zijn in staat grote dingen te doen, maar we kunnen allemaal kleine dingen doen met grote liefde.” Door liefde en verbondenheid te leven, kunnen wij deze “superkracht” gebruiken om de wereld een beetje mooier te maken.
