So much love to give- Liefs Laura
Door: Laura Hagen
Ik ben verliefd! Echt tot over mijn oren! Het is absoluut één van de liefste, leukste en schattigste jongens die ik ooit heb gezien. Hij past precies in mijn armen, hij ruikt heerlijk en is snel tevreden. De kleur van zijn ogen is prachtig maar nog moeilijk te omschrijven. Zijn haar zit altijd in een fantastische just-out-of-bed look. Het moment dat hij je hand vasthoudt is met geen pen te beschrijven. Zijn naam is N. en hij is, op het moment van schrijven, net een maand oud. Hij is de pasgeboren zoon van een goede vriendin van mij en hij heeft mijn hart gestolen vanaf het moment dat ik de eerste foto van hem kreeg.
Terwijl ik de kleine N. tijdens de kraamvisite in mijn armen heb, merk ik dat mijn gedachten afdwalen. Ik heb altijd al een zwak gehad voor baby’s. Ik kan uren naar ze kijken en me verbazen over het feit dat wij mensen zulke prachtige en complete wezentjes op aarde kunnen zetten. Fascinerend vind ik het. Verder merk ik dat het gewicht van een klein mensje in je armen je toch aan het denken en het filosoferen zet. Ondanks dat ik altijd een zwak heb gehad voor baby’s, merk ik dat de geboorte van N. nog weer meer bij mij teweeg brengt dan de geboortes van andere kinderen om mij heen. Hoe schattig en lief zij ook waren. Misschien omdat ik nu volwassen ben en het gaat om iemand die ik echt goed ken. Of het heeft gewoon meer te maken met de periode van het leven waar ik mij nu in bevind. Ik ben midden twintig en ik heb altijd al van anderen begrepen dat dit een bijzondere leeftijd is. Dat wilde ik nooit echt geloven maar ik begin het nu toch meer en meer te begrijpen. Want aan de ene kant worden veel mensen heel snel heel volwassen. De huwelijken, geboortes, huizen en vaste banen vliegen je om de oren. Aan de andere kant zijn de mensen die wel stappen zetten in de richting van het ‘volwassen leven’ maar op de één of andere manier niet verder lijken te kunnen komen. Bijvoorbeeld omdat ze nog studeren, geen huis kunnen vinden in de huidige woningmarkt of omdat ze nog geen leuke partner hebben gevonden.
Het is nu, in deze periode van mijn leven, dat ik me door deze (soms grote) verschillen om mij heen steeds meer bewust wordt van het feit dat iedereen zijn eigen weg gaat. Dat voor ieder van ons een eigen pad is uitgestippeld. Waar we vroeger, als kind, in onze ontwikkeling nog allemaal vrij gelijk met elkaar opliepen, worden verschillen nu toch groter. Of misschien líjken of voelen ze groter. Je wordt je steeds meer bewust dat anderen om je heen andere keuzes (moeten) maken. En als ik heel eerlijk ben, lijkt het soms ook alsof sommigen gewoon meer geluk of hulp lijken te krijgen. Alsof God het hen misschien toch iets makkelijker maakt ofzo. Natuurlijk is dat niet altijd zo, dat weet ik ook wel. Je kijkt erop en niet erin en ik weet ook dat God ons geeft wat we nodig hebben. Maar helaas komt dat niet altijd helemaal overeen met wat we zouden willen. Ik zou bijvoorbeeld best eens een leuke vent tegen willen komen maar tot op heden heb ik hem nog niet ontmoet. Daar zal ik natuurlijk ook een groot gedeelte in doen, maar soms zou ik toch ook wel heel graag willen dat God het me misschien wat makkelijker zou maken. Zo werkt het natuurlijk niet. Maar dat neemt niet weg dat ik soms wel zou wíllen dat het zo zou werken.
Ben ik dan ongelukkig met mijn leven zoals het er nu uitziet? Nee, absoluut niet. Ik heb helemaal niks te klagen. Ik ben nooit in mijn leven iets tekort gekomen, dat geldt voor zowel materieel als emotioneel gebied. Ik heb fantastische mensen om mij heen, voel enorm veel liefde en ben blij met wie ik ben en hoe ik mij als persoon ontwikkel. Maar dat neemt niet weg dat wij mensen denk ik geprogrammeerd zijn om altijd verder te dromen of te wensen. En soms zijn er gewoon momenten waarop je even wordt geconfronteerd met deze wensen. De komst van kleine N. is een dergelijk moment. Niks mis mee, zulke momenten houden ons scherp en dwingen ons om te reflecteren op waar we staan in het leven. Altijd leerzaam, al zeg ik het zelf. Ik kom zelf deze middag tot de conclusie dat ik nog meer liefde te geven heb dan ik misschien al dacht. Ongelooflijk hoe je hart met elke nieuwe persoon alleen maar meer toe kan nemen. Er lijkt geen einde aan te komen, hoe mooi is dat! Dat God ons op de wereld zet met een soort bodemloze put aan liefde die we hebben te geven. Voor nu trekt kleine N. hiermee wel een beetje aan het kortste eind. Hij moet het maar zien te doen met al mijn liefde. Hij zit straks opgescheept met een soort suikertante die zich met hem gaat bemoeien. Hopelijk leert hij ermee leven. In ieder geval tot er weer nieuwe mensen in mijn leven zijn waar ik ook weer liefde aan mag geven. Misschien wel een paar mensen speciaal voor mijzelf. En zelfs dan is hij nog niet echt van mij af! Maar voor nu is het eerst maar eens tijd om hem terug te geven aan zijn moeder…
Wil je meer artikelen lezen? Neem een abonnement op Omega Magazine. Kijk daarnaast ook op onze Instagram en FB-pagina
