Liefde tot het uiterste: de uitnodiging van Goede Vrijdag

Op Witte Donderdag gaf Jezus zich over aan Zijn leerlingen: Het brood werd Zijn Lichaam, de wijn werd Zijn Bloed. Hij waste hun voeten en zei: “Doe gij evenzo.” Maar die avond eindigde in verraad. Judas verliet de tafel. Jezus werd gevangen genomen. En dan komt Goede Vrijdag – de dag waarop het woord ophoudt en het kruis spreekt.

Goede Vrijdag is geen dag van grote woorden of heldendaden. Geen wonderen, geen vurige preken. Jezus wordt bespot, bespuugd, geslagen. Hij zwijgt. Hij ondergaat. Hij sterft. Voor veel jongeren vandaag is dat moeilijk te begrijpen. Als je geraakt bent door je geloof, wil je dat het verschil maakt. Je wilt recht doen, de wereld veranderen. Op Schortelwoensdag konden we lezen hoe dat een valkuil kan zijn. Daarom laat Jezus ons iets anders zien: dat echte kracht schuilt in overgave, niet in controle.

Niet: wat moet ik doen? Maar: wie wil ik zijn?

Soms denken jongeren dat geloven vooral iets is wat je moet ‘doen’: je leven goed regelen, regels volgen, zuiver zijn. Iemand vroeg me hoe het vasten moet worden ingevuld, aan welke voorwaarden moet worden voldaan. Dus dat heb ik uitgelegd. Maar Goede Vrijdag stelt een diepere vraag: wie ben je bereid te zijn voor anderen? Jezus kiest ervoor om lief te hebben tot het einde, zonder zekerheid dat het gezien of begrepen zal worden. Jezus aan het kruis is geen kruisvaarder. Hij draagt Zijn kruis zonder anderen te veroordelen. Hij zegt: “Vader, vergeef het hen, want zij weten niet wat zij doen.” Geen haat, geen afrekening. Alleen liefde. Eigenlijk doet Jezus niets, en tegelijkertijd heel veel.

Zeven woorden. En dan stilte.

Op het kruis spreekt Jezus zeven keer. Woorden van vergeving, zorg en overgave. En zelfs wanhoop: “Vader, waarom heeft u mij verlaten?” In de laatste woorden ligt alles besloten: “In Uw handen beveel ik Mijn geest.” En dan zwijgt Hij. Wat een contrast met onze tijd, waarin elke mening meteen gedeeld moet worden, waarin het online debat vaak harder is dan het leven zelf. Waar het er om gaat wie gelijk heeft, en vooral: wie niet. De stilte van Jezus is geen zwakte, maar een keuze. Hij hoeft Zijn gelijk niet te halen. Hij vertrouwt zich toe aan de Vader. Kunnen wij dat ook?

Hoop aan het kruis

Het kruis is geen eindpunt, maar een doorgang. Het lijkt alsof alles verloren is – maar in werkelijkheid is dit het uur van de overwinning. Niet in macht, maar in overgave. Niet in schreeuw, maar in vertrouwen. Voor jongeren die soms zoeken naar hun plek, hun stem, hun vorm van geloven, is dat een bevrijdende gedachte: je hoeft niet luid te zijn om van betekenis te zijn. Je hoeft niet alles te snappen om mee te doen. Je hoeft alleen maar te blijven – zoals Maria en Johannes onder het kruis bleven staan.

Jonge katholieken willen soms radicaal zijn, en dat is goed. Maar dan wel in de betekenis die Jezus eraan gaf.”

Jonge katholieken willen soms radicaal zijn. En dat is goed. Maar dan wel in de betekenis die Jezus eraan gaf: trouw zijn aan de liefde, zelfs als die niets oplevert. Radicaal vergeven. Radicaal dienen. Radicaal zwijgen als anderen je onrecht aandoen. Niet omdat je zwak bent, maar omdat je kracht put uit het kruis.

“Door zijn wonden zijn wij genezen” (Jesaja 53:5)

Goede Vrijdag nodigt ons uit om mee te lijden. Niet alleen met Jezus, maar ook met de wereld die lijdt: mensen die onschuldig lijden, mensen die vergeten zijn, mensen die hun stem verloren zijn. Mensen die op de vlucht zijn, zoals Jezus op de vlucht was, vlak na Zijn geboorte. Jongeren die Jezus willen volgen, mogen juist dáár aanwezig zijn – in de marge, in de stilte, bij het kruis. Misschien ligt je roeping niet in de luidste stem, maar in het trouw zijn in het kleine. In de verborgen liefde. In de onopvallende zorg. En in het meedragen van andermans kruis, zoals Simon van Cyrene. Dat is de kracht van Goede Vrijdag. En het is genoeg.