Kerst op station Utrecht Centraal.

Door: Manouk 

Ondanks de corona is de maand december aangebroken. Terwijl ik naar het station fiets zie ik kerstbomen met lichtjes en mooie kerstballen bij de mensen binnen staan.

Sommige mensen hebben zelfs het huis aan de buitenkant versierd met verlichting. Ik stap in de trein richting Utrecht Centraal, om mijn vader te bezoeken in het ziekenhuis, met een sneeuwpop knuffeltje in mijn tas om de kamer wat op te fleuren. Aangekomen op Utrecht Centraal ga ik na het halen van een warm kopje koffie op een bankje zitten midden op het station en denk bij mezelf wat een verademing het is dat het mondkapje weer even af mag. Terwijl ik geniet van mijn kopje koffie kijk ik om mij heen en zie mensen van verschillende nationaliteiten. Er komt een man naar mij toe en begint in het Spaans te vragen waar de trein naar Zwolle vertrekt, ik antwoord in mijn gebrekkige Engels.

Terwijl de man wegloopt bedenk ik mij dat deze kerst voor iedereen anders is dan normaal, de sjoelbak die dit jaar op zolder blijft, een lege stoel aan tafel en een loting om bij de Nachtmis aanwezig te zijn. Het wordt een kerst waarin we op de televisie de Nachtmis volgen en beeldbellen met familie bij het kerstdiner, iets wat we vorig jaar nooit hadden verwacht. Plots hoor ik in de verte iemand kerstliedjes zingen, iemand anders is uitbundig aan het dansen, zie ik mensen met kerstmondkapjes op, mensen met kerstpakketten onder de arm en andere mensen rennen om de trein te halen.

“Terwijl de man wegloopt bedenk ik mij dat deze kerst voor iedereen anders is dan normaal, de sjoelbak die dit jaar op zolder blijft, een lege stoel aan tafel en een loting om bij de Nachtmis aanwezig te zijn.”

Het is een heftig jaar geweest, waarin alles wat ‘normaal’ was opeens ‘abnormaal’ werd. Mijn kerst zal ook anders dan anders zijn, geen levende kerststal met echte kamelen, schapen en honden in de kerk. Ook geen kerstnachtmist in de kerk, op eerste kerstdag met de hele familie naar de protestantse kerk om vervolgens met tien man te dineren en te genieten van een heerlijk kerstmaal. Deze kerst staat bij mij in het teken van ‘hoop’, het lichtpuntje in de duisternis en elkaar steunen in deze moeilijke tijd. Hoe moeilijk de situatie ook is, we komen er met zijn allen door heen, ook al lijkt het soms alsof je er alleen voor staat. De wereld gaat door en ook ik vervolg mijn reis weer verder en hoop door mijn bezoek bij mijn vader hem een beetje vreugde en hoop te kunnen geven.

Wil je meer artikelen lezen? Neem een abonnement op Omega Magazine. Kijk daarnaast ook op onze Instagram en FB-pagina