Boek: De Boedha in de bajes
Over een boek
Het is alweer meer dan drie maanden geleden dat ik dit boek heb gelezen. Het was een cadeautje aan mijn man, maar ik was degene die het boek daadwerkelijk had gelezen. En het boek is mij zeker bijgebleven en inspireerde mij om hier toch over te delen.
Ten eerste, waarschijnlijk komt het vreemd over dat een katholiek jongerenplatform een boek met een relatie tot het boeddhisme behandelt. Daar wil ik graag over kwijt om daar over heen te kijken. Het is niet bedoeld om je als katholiek boeddhistisch te maken of van het geloof af te stappen. Integendeel, ik zou graag willen dat de manier naar deze recensie kijken bestaat uit hoe we met iets ‘vreemds’ in ons eigen geloof kunnen groeien en tot de kern kunnen komen. Grappig genoeg komt het ook in het boek voor dat er een christelijke gevangene in aanraking komt met Cuong, de zenleraar.
Want waar gaat het boek eigenlijk over? Het gaat over Cuong die zijn er ervaring als zenleraar in de ‘bajes’ deelt. Hij komt veel gebroken mensen tegen en gaat met hun mediteren en ziet hun veranderen. Er zijn verschillende heftige casussen die aan bod komen, maar daarover kan hij toch zeggen dat ze meer vrede in zichzelf en met hoe het leven is gelopen hebben gevonden. Zo gaat het bijvoorbeeld over een gevangene die verkracht is door zijn oom en vervolgens vanwege trauma geweldadig gedrag gaat vertonen zodanig dat hij in de gevangenis beland. Of een andere gevangene die zijn vriendin vermoord omdat zij was vreemd gegaan.
Cuong heeft diepe gesprekken met de gevangen naast de meditaties. Hij laat de gevangenen reflecteren op hun situatie.
Pijn en liefde zijn hetzelfde
Het klinkt misschien kort door de bocht maar wat mij is bijgebleven is het stuk over dat pijn en liefde uiteindelijk hetzelfde zijn. Dat er veel lijden is omdat pijn niet kan of wordt omarmd en het er niet mag zijn. Door onderdrukking hiervan kunnen er veel problemen ontstaan en raak je daadwerkelijk gevangen. In het verhaal kwam ook het thema vergeving veel voor. Zo kon de ene gevangene zijn oom die hem als kind had verkracht vergeven en de andere man kon zichzelf min of meer vergeven of in ieder geval leren omgaan met de pijn en verdriet.
Ik zie veel pijn en verdriet om me heen bij mensen. Een tijdje geleden heb ik het wel letterlijk aan iemand gevraagd: kun jij luisteren naar jouw pijn? Als antwoord kreeg ik: dat is nu echt geen optie. Ik denk dat mensen er niet bij stil staan dan veel woede en frustratie in hun uiteindelijk om die pijn draait die je in je ziel heeft geraakt. Je wilt niet als kwetsbaar worden gezien en nog meer pijn ervaren. Toch zou het veel mensen verlichting kunnen geven en ze dichterbij zichzelf kunnen brengen zoals God mensen gemaakt zou hebben.
Ik wens dat men eerlijker naar zichzelf durft te zijn en met oefeningen als gebed en/of meditatie stil mogen staan bij de zielepijn. Dit is denk ik een stap naar echte vreugde.
