Dagboek van een Kerkmeisje #13
In het vorige deel lazen we hoe de vader van Julia erachter kwam dat de valentijnskaart niet van Clara was. Hoe gaat Julia zich hieruit weten te redden?
Maandag 14 februari
Julia’s hersenen draaiden overuren om een goede verklaring te vinden voor de kaart van vanochtend. Ze wilde absoluut niet dat haar vader erachter kwam dat de kaart van Nick was. Terwijl ze nadacht, viel haar oog op Caro en schoot haar een oplossing te binnen. Ze trok een verrast en vragend gezicht en zei: “Kwam die kaart niet van jou Clara? Ik vond het nou echt een grap die jij zou kunnen uithalen. Maar misschien kwam hij dan toch van Caro”. Ze draaide zich om naar haar vader. “Het was natuurlijk een anonieme kaart pa, dat is de hele grap van valentijn. Ik gokte maar op Caro, maar dan had ik dat waarschijnlijk fout”. Haar vader leek dit even te moeten verwerken maar ontspande vervolgens. “Dat is natuurlijk ook wel waar. En zolang de kaart maar niet van een vriendje komt, maakt het ook niet zo heel veel uit. Julia maakte een soort nietszeggend geluid dat als instemming door kon gaan.
“Sorry hoor, maar ik zie daar iemand van de cast die ik echt even moet spreken”, zei ze. Zonder op antwoord te wachten, verdween ze in de zaal met mensen. Ze zette rechtstreeks koers richting Caro, die een stukje verderop met wat studenten stond te praten. Ze zou namelijk niet nogmaals dezelfde fout maken met de kans dat haar vriendin haar per ongeluk zou verraden. “Kan ik je even spreken”, vroeg Julia toen ze Caro had bereikt. “Tuurlijk, wat is er?”. Julia pakte Caro bij de arm en samen zetten ze een paar stappen van het groepje studenten af. “Ik heb echt even je hulp nodig. Als mijn vader tegenover jou over een valentijnskaart begint, wil je dan meespelen dat deze inderdaad van jou komt?”. Julia moest het Caro toegeven, ze hoefde geen moment na te denken: “tuurlijk, komt voor elkaar, die kaart komt van mij. Maar.. uhm… van wie komt die kaart dan eigenlijk wel”. Julia voelde haar wangen rood worden en ontweek de blik van haar vriendin. Ergens wilde ze het Caro wel vertellen maar ze wilde Nick ook graag wat voor zichzelf houden. Was dat erg egoïstisch van haar? “Hij was van Nick”. “NIET!” schreeuwde Caro. Julia gebaarde meteen dat ze wat zachter moest doen. “Ik wist het wel” zei Caro, “die jongen is hartstikke gek op jou!”
“Nou dat zou ik nou ook weer niet direct zeggen..” zei Julia. Maar Caro onderbrak haar voor ze verder wat kon zeggen. “Niks van dat alles. Hij vindt je leuk, wen er maar aan. Heb je hem wel bedankt voor de kaart?” “Nee, daar was de hele dag nog geen tijd voor, we moesten echt van hot naar her en hebben geen moment rust gehad. En ik wil het nu wel doen maar ik wil niet dat mijn vader me met hem ziet praten”. “Oh, laat dat maar aan mij over”, zei Caro. “Jij gaat op zoek naar je Romeo, ik houd je vader wel even bezig. Clara is er ook, toch? Die wil vast wel even helpen. Ik zag Nick voor het laatst aan de andere kant bij de zaal bij de bar”. Zonder verder op een reactie te wachten liep Caro richting Julia’s gezelschap. Julia wist dat het nu of nooit was dus ze zette de zoektocht in naar Nick. Het duurde niet lang voor ze hem had gevonden. Net toen ze aan kwam lopen, ronde hij zijn gesprek af. “Nick”, riep Julia hem. Hij draaide zich om en zijn gezicht begon te stralen. “Hey Julia, wat hebben we samen een fantastische show neergezet hé? Ik had niet verwacht dat ik toneelspelen zo leuk zou vinden”. Terwijl hij dit allemaal zei, sloeg hij zijn armen om Julia heen voor een knuffel. “Het was inderdaad een fantastische show, fijn om te horen dat je er ook zo van genoten hebt. En nu we elkaar toch even spreken… Dankjewel voor je kaart. Ik wilde dat de hele dag al zeggen maar het kwam er steeds niet van. Het was echt een leuke verrassing”. Nicks glimlach werd nog wat breeder. “Oh ik was al bang dat je hem niet had gekregen, maar gelukkig wel dus. Heel graag gedaan. Kleurt deze kaart wel bij je kamer?”. Julia barstte in lachen uit “ja, deze past perfect bij mijn kamer. Je hebt hem goed uitgekozen”. Ze bleven nog even met elkaar kletsen totdat Julia echt terug moest naar haar ouders. Ze nam afscheid van Nick en ze spraken af elkaar de volgende dag na school nog even te zien in het café om samen na te praten. Vrij snel daarna verlieten Julia en haar gezelschap de school.
Nou, dat scheelde niet veel. Julia was toch bijna door de mand gevallen op deze dag. Gelukkig heeft ze een paar goede vriendinnen waar ze op kan rekenen wanneer ze hulp nodig heeft.
Wil je meer artikelen lezen? Neem een abonnement op Omega Magazine. Kijk daarnaast ook op onze Instagram en FB-pagina
