Me- time – Liefs Laura
Voordat ik echt in deze column duik moet ik mijn excuses maken. Althans, ik vind dat ik dat moet doen, ik verwacht het van mezelf. De oplettende lezer of websitebezoeker heeft mogelijk gemerkt dat er twee columns missen. Ik wilde dat ik daar een echt goede reden voor had… Helaas kan ik er niks anders over zeggen dan dat het gewoon echt even niet uitkwam. Lang verhaal kort, mijn hoofd zat gewoon even zo vol met allerlei andere dingen dat de columns er even niet bij pasten. Het was tijd voor een pas op de plaats en het maken van keuzes. Egoïstisch en een slechte planning? Misschien. Maar op dat moment voor mij even een belangrijke en goede keuze.
Ik kan echt respect hebben voor mensen die veel verschillende dingen tegelijk balanceren. Veertigurige werkweken, uitgebreide sociale levens, relaties, kinderen, een huishouden en misschien zelfs nog een stuk vrijwilligerswerk. Hoe dan?! Ik hoor wel eens zeggen dat mensen onze (mijn!) generatie niet echt begrijpen. Het begrip ‘me-time’ dat de jongere generatie nog wel eens laat vallen, bestond in het leven van onze ouders nog niet. Het is voor hen een vreemd concept. Hoe dat komt? Ik zou het niet weten. Maar ik vermoed dat verwachtingen er wat mee te maken hebben.
De twintigers van tegenwoordig worden niet voor niets wel eens omschreven als ‘de prestatiegeneratie’. We zijn opgegroeid met het gedachtegoed dat we alles kunnen, mogen en moeten bereiken. Opgegroeid in een wereld met oneindig veel mogelijkheden. Als je maar hard genoeg werkt, kun je (bijna) alles worden wat je wil. Misschien dat niet alle ouders dit nadrukkelijk aan hun kind hebben meegegeven, maar in een maatschappij die wel zo is ingericht, ontkom je bijna niet aan de continue strijd om het bereiken van je hoogste potentie. En in tegenstelling tot hoe het ging bij onze ouders, eindigt deze race niet wanneer je de rust van je eigen (momenteel onbetaalbare) huis binnenstapt. Waar je vroeger je rust pakte op de bank met je gezin, wordt je door de invloed van sociale media momenteel continu geconfronteerd met leeftijdsgenoten die alles uit het leven aan het halen zijn.
Tuurlijk weet je dat dat niet de werkelijkheid is. Tuurlijk weet jij ook dat je beste vriendin niet altijd met perfecte make-up de deur uit gaat. Je weet ook dat dat filmpje waarschijnlijk ergens anders is opgenomen omdat ze afgelopen vrijdag gewoon op haar vervelende broertje moest passen. Je weet het allemaal echt wel. En tóch doet het ergens wat met de verwachtingen die je hebt van jezelf. Want daar zit het hem denk ik in. Het grootste gedeelte van de verwachtingen die we hebben, leggen we onszelf op. Natuurlijk willen onze naasten dat het goed met ons gaat en dat we gelukkig zijn. Maar hoe we dat bereiken en hoe dat geluk er precies uitziet, dat bepalen we meestal toch echt zelf. En dan komen we uit bij onze eigen verwachtingen die in de meeste gevallen torenhoog zijn. Want word maar eens gelukkig en denk maar eens na over je toekomst. Dat klinkt zo leuk en uitdagend maar er zijn dagen waarop ik niet eens weet wat ik wil hebben al ontbijt. Laat staan dat ik weet wat ik wil voor de toekomst.
En waar ik me dan vaak nog veel meer zorgen om maak, is wat mijn verwachtingen van mezelf doen met de verwachtingen die ik heb van de mensen om mij heen. Want als ik al zulke hoge verwachtingen heb van mezelf, wat verwacht ik dan wel niet van hen? En zijn die verwachtingen wel realistisch? Of stevenen we gewoon keihard af op een boel teleurstellingen omdat we te veel verwachten van onszelf en de mensen om ons heen? En als er zoveel plaats in ons leven wordt ingenomen door verwachtingen van onszelf en onze naasten, hoeveel ruimte is er dan nog voor echte liefde, connectie, vergeving en genegenheid?
En daar heb je hem denk ik! De reden voor het ontstaan van het begrip ‘me-time’. Want hoewel het misschien egoïstisch klinkt, ik denk dat deze me-time voor deze generatie soms gewoon nodig is. Niet alleen om tot rust te komen maar vooral ook om eens te reflecteren op onze verwachtingen. De verwachtingen die we hebben van onszelf maar ook van de mensen om ons heen. Want – cliché maar waar- als je alleen maar recht vooruit rent naar het nog onbekende doel, heb je helemaal geen tijd voor bezinning, de reis of je reisgenoten. Tijd dus om even stil te gaan staan en te overwegen. Dat zou toch moeten lukken met de vakantie zo dichtbij!
