The Last Supper

In deze veertigdagentijd wordt bij Omega de ‘muziekbingo’ gespeeld. Elke dag komt er een nummer voorbij waarin de betekenis van de veertigdagentijd kan worden geproefd. Vandaag is dat “The Last Supper” uit Jesus Christ Superstar.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik Jesus Christ Superstar zelf nog niet gezien heb, al is het plan om dat voor Pasen alsnog te doen. De musical van Andrew Lloyd Webber is inmiddels ruim een halve eeuw oud, maar blijkbaar is er een nieuwe live versie van regisseur Ivo ten Hove die dit jaar heel Nederland doorkruist. Ook deze nogal losse interpretatie van de Passie is dus nog steeds actueel.

The Last Supper begint met rustige muziek, terwijl de apostelen en Jezus aankomen op een open plek en naast elkaar plaatsnemen in het gras. Maar al snel klaagt Jezus dat zijn vrienden de oorzaak zijn van zijn einde, en dat ze niet werkelijk om hem geven, net zo min als om de wijn die ze drinken en het brood dat ze eten.
De muziek verandert als Jezus zichzelf verwijt dat hij ooit kon geloven dat hij na zijn dood nog herinnerd zou worden. Van zijn vrienden moet hij het niet hebben: de een verloochent hem, de ander verraadt hem. In een gespannen woordenwisseling stuurt Jezus Judas weg om dat te doen, om hem te verraden. (Een echo van het Evangelie van Johannes: ook daarin zegt Jezus tegen Judas dat die snel moet doen wat hij van plan is, 13:27.)

Jeangu Macrooy, die Jezus speelt in de nieuwe versie van Jesus Christ Superstar, speelde Judas in de Passion van 2018. Hij heeft zowel de verrader als de verradene gespeeld. Ik denk dat niemand eraan ontkomt om in het leven zowel ‘dader’ als ‘slachtoffer’ te zijn. De veertigdagentijd is ervoor bestemd om de ‘dader’ onder ogen te zien, te ontmaskeren wellicht, en berouw te tonen over wat die ‘dader’ heeft gedaan.