Dagboek van een Kerkmeisje #21
Vorige keer konden jullie lezen hoe Julia Nick heeft uitgenodigd voor een wandelingetje met hond Bruno. Lees hier hoe het ze af zal gaan.
Zondag 1 mei
Julia had haast. De zondagse mis had langer geduurd dan gewoonlijk en haar vader was tijdens de lunch weer eens lang van stof geweest. Nick kon elk moment voor de deur staan en ze moest haar schoenen nog aantrekken en Bruno zover krijgen dat hij haar toeliet de riem om te doen. Ze had zich nog bedacht zich om te kleden voordat Nick kwam, maar een blik op de klok vertelde haar dat ze dat niet meer zou redden. Ze moesten het allebei maar doen met de spijkerbroek en het t-shirt dat ze droeg. Net toen Julia in de gang stond te worstelen met Bruno om hem zijn halsband om te doen, ging de bel. Met Bruno, in een soort van houdgreep tegen zich aangedrukt met haar ene hand en de riem tussen haar tanden, opende Julia met haar andere hand de deur.
Nick bleef heel even verbaasd staan maar schoot Julia al snel te hulp. Terwijl hij Bruno vasthield, wist Julia hem de riem om te doen. “Dankjewel’, zuchtte Julia, “ik snap niet wat hij heeft vandaag. Meestal doet hij niet zo raar”. “Geeft toch niks”, antwoordde Nick terwijl hij op zijn knieën Bruno flink aaide, “hij is vast gewoon enthousiast om te gaan”. Julia lachte, “dat zal het inderdaad wel zijn. Zullen we maar direct gaan? Anders is hij helemaal niet meer te houden”. “Goed plan” zei Nick terwijl hij overeind kwam. Hij pakte de riem van Julia over zodat zij even snel dag kon zeggen tegen haar ouders.
Ze stapten de deur uit en liepen al kletsend naar het einde van de straat. Kort daarna liepen ze tussen de bomen op weg naar de vijver. Het was een fijne wandeling, zeker met dit mooie weer. Terwijl Bruno voor hen uit liep en flink rond snuffelde, hadden Julia en Nick het over van alles en nog wat. Eerst hadden ze het even over school maar ze besloten als snel dat ze het op hun vrije dag niet over school wilden hebben. Julia vroeg Nick naar de voetbalwedstrijd van gisteren. Nick vertelde dat het een goede wedstrijd was geweest maar dat ze helaas niet hadden gewonnen. “Wat heb jij dit weekend verder gedaan?” vroeg Nick aan Julia. “Eigenlijk niet zo heel veel. Gisteren heb ik mijn huiswerk gemaakt en verder een beetje gerommeld. Kamer opruimen, met mijn zus bellen, dat soort dingen. En vanochtend zijn we dan nog naar de kerk geweest.” “Oh ja, tuurlijk, zondag. Hoe was het?” vroeg Nick. “Uhm, wel goed hoor. Een beetje lang” Julia wist niet zo goed wat te doen met deze vraag van Nick. Was hij beleefd of wilde hij het echt weten? Nick, die haar vertwijfeling aan leek te voelen zei: “ik ben echt benieuwd hoor. Ik weet er eigenlijk niks van en volgens mij is het een belangrijk onderdeel van jouw leven. Ben je altijd katholiek geweest? En wat geloof jij precies? Vind je het niet vervelend dat Britt er steeds zo lullig over doet?”. “Ho, ho, ho, zullen we één vraag tegelijk doen?” grinnikte Julia. “Sorry, ik ben gewoon benieuwd”. “Weet ik, en dat is ook heel fijn. Maar ik kan maar één vraag tegelijk beantwoorden. Zullen we er anders even bij gaan zitten?” Julia wees naar het bankje langs het water. “Goed idee”. Nick ging vast op het bankje zitten terwijl Julia de riem van Bruno los klikte zodat hij lekker zijn gang kon gaan bij het water. Nick had zijn arm over de rugleuning van het bankje gelegd dus zat er voor Julia niks anders op dan dicht tegen hem aan te gaan zitten. Niet dat ze dat nou zo vervelend vond… “Nou, wat was ook alweer je eerste vraag?”.
Het klinkt alsof het tijd is voor een goed gesprek tussen Julia en Nick. Lees de volgende keer hoe dit verder gaat.
Wil je meer artikelen lezen? Neem een abonnement op Omega Magazine. Kijk daarnaast ook op onze Instagram en FB-pagina
