Dag 4 bijna doodervaring licht

Bij een bijnadoodservaring denk ik aan de verschillende verhalen die ik daar over heb gehoord. Heel vaak wordt er inderdaad iets genoemd zoals dat mensen een soort licht zien aan het einde van een donkere tunnel.

Het schijnt daar een heel prettige plek te zijn en op dat moment willen ze eigenlijk niet meer terug naar de aarde. Zulke verhalen zijn het die ik hoor. Een aantal jaar geleden verscheen er in ons magazine een artikel met een interview met Roosje* die vertelde over haar bijna dood ervaring. Ze vertelde dat het heel mooi was en licht, maar dat ze haar partner nog niet alleen achter kon laten. Sterker nog, dat vond ze erg zielig en dat maakte ook dat ze weer terug kwam. Wat ik ook vaak hoor is dat mensen die een bijna dood ervaring hebben gehad ervan overtuigd zijn geraakt dat er meer is tussen hemel en aarde. Het lijkt net alsof ze een klap van de molen hebben gehad (voor de buitenwereld ziet het er zo uit) en of het waar is of niet, hoe werkt dat dan?

Weer een hele tijd terug was ik begonnen aan een boek van Pim van Lommel over dit thema. Hij was een arts en vertelde hoe het was om te werken met mensen met bijna dood ervaringen en wat er dan gebeurt in de hersenen. Er zijn ook verhalen dat mensen zichzelf op de operatietafel zien. Ze kunnen dan precies beschrijven wat er tijdens bijvoorbeeld een open hart operatie gebeurde. Hoe kan dat dan? Ik denk zelf dat je een bepaald deel van je hersenen gaat gebruiken en andere delen die je in het dagelijks leven juist heel veel gebruikt minder gaat gebruiken waardoor je dit soort ervaringen kunt hebben. Want de hersendelen die we nu veel gebruiken zijn er voor wat we kunnen waarnemen maar als je meer richting de dood gaat, dan heb je ook minder aan die hersendelen als je toch bezig bent met in jezelf te keren en ‘naar huis te gaan’.

Zijn wij dan ons brein zoals Dick Swaab dan zegt? Het ligt eraan wat je dan verstaat onder brein: ik denk zelf “ja” en ook “nee”. Ik denk dat we ons brein zijn en ook datgene wat om ons brein heen zit wat ontastbaar is en niet waar te nemen. Want blijkbaar heb je toch informatie doorgekregen toen je in een bijna dood ervaring situatie zat op het moment dat je naar jezelf op de operatietafel kon kijken.

Maar die informatie kwam dus niet binnen via je ogen. En dat licht aan het einde van de tunnel? Ik geloof wel dat de dood niet eng is en het aan de andere kant inderdaad zo is dat mensen het ervaren als een plek waar er geen zorgen zijn. Dat visuele gedeelte wat mensen dan vertellen wat het is en dat dat zo vaak het zelfde is (collectief bewustzijn) is denk ik alleen om daar woorden aan te geven, maar ik denk dat er geen woorden aan kunnen worden gegeven omdat het in werkelijkheid waarschijnlijk nog vele malen beter is. Om dan helemaal terug bij God te zijn.