Blik op de WJD! – Deel 4
Welkom terug bij aflevering 4 van “Blik op de WJD!” In deze serie kijken we naar de beleving van de Wereldjongerendagen 2023 door de ogen van Michel en Linda. In hun terugblik op het grootste festival ter wereld hopen ze je iets van hun enthousiasme te kunnen meegeven en ook een realistisch beeld te maken: hoe is het nou écht om bij dit evenement te zijn?
We hebben het slapen tussen de Fransen en de hitte van het vuur in Fátima overleefd, dus we zijn er nog. In de vorige aflevering kwamen we aan in Lissabon. Daar gaan we nu dus van start met ons WJD-avontuur, en dat wordt een zware. Maar ook een leuke. Niet in de minste plaats vanwege de hoeveelheid mensen: het krioelt er van!
Goed, we zijn in Lissabon, de stad waar de komende week 1,5 miljoen jongeren samen zullen komen om hun geloof te vieren. Die moeten allemaal ergens verblijven, dat zal vast niet makkelijk zijn en bereid je dus maar voor op ongemak, was de centrale boodschap tijdens de voorbereiding op de WJD. Maar koude douches in een alsmaar viezer wordende badkamer, kakkerlakken bij de dames en vier herentoiletten voor zo’n vijfhonderd man, waarvan twee zonder bril en twee zonder toiletpapier, dat is wel een beetje extreem. Sterker nog: bepaalde delen van ons verblijf doen nog het meeste denken aan een Oost-Europese gevangenis. Dus denkt Michel dat dit eens maar nooit weer is (komt hij nog wel op terug), en zal hij in de loop van de week besluiten in zijn geheel geen gebruik meer te maken van het sanitair in de slaaplocatie.
Enfin, we zijn er alleen ’s nachts, dus niet getreurd, want er is veel te doen! Onze tweede dag begint met een gezellig ontbijtje, waarvoor we netjes mogen aansluiten in de rij die langs de zakken met broodjes, de bakken met belegjes, en de appels struint, om aan het einde van de rij een pakje drinken in ontvangst te mogen nemen. We krijgen er zelfs nog een muesli reep bij! Vervolgens wordt er heerlijk met z’n allen ontbeten op 100 meter asfalt in het ochtendzonnetje, om ons op te laden voor een intensieve dag. Er wordt zo nu en dan, zelfs nog wat muziek gemaakt door de aanwezige en zeer enthousiaste vrijwilligers! Linda moet op het hoogtepunt van haar eigen muzikale bijdrage zelfs haar gitaar afstaan aan de nestor van het geel-geklede gezelschap, die haar vervolgens haarfijn uitlegt hoe dat nou werkt, zo’n gitaar.
Zo begint onze WJD op de tweede dag met een deelgroepmoment op een midgetgolfbaan naast de Poolse locatie. Er valt weer eens een verjaardag te vieren, en ondanks het protest van de jarige heffen we tóch een verjaardagsliedje aan. Vervolgens krijgen we een hele reeks catechisten: pastoor Donders, de neocatechemunale Paolo (die van de seksuele voorlichting), Ruby én ook nog kapelaan Mikel brengen ons allemaal een vleugje wijsheid van de Geest bij. Hierna treden we ieder voor zich in gebed, waarna we de stad gaan verkennen.
Met een clubje pelgrims besluiten we de toren van Belem te bezoeken, helemaal aan de andere kant van de stad, en er staat ons een flinke tocht met het openbaar vervoer te wachten. Maar omdat er natuurlijk gegeten moet worden, houden we halt bij de vegan burgertent “Mother Burger”, waar de wachttijd flink wordt verlengd doordat Michel in opdracht van Linda een milkshake bestelt, die in maar liefst 1,5 uur tijd wordt bereid! Als we dan eindelijk aankomen bij de toren van Belem blijkt deze dicht, en besluiten we een terrasje te pakken waar een vriendelijke ober niet alleen onze waterflessen vult met ijs, maar dit ook nog eens voorziet van Nederlands commentaar, aangezien meneer in Rotterdam heeft gewoond! Als aandenken geven we hem een Hollands klompje en besluiten dan de terugreis te ondernemen richting het centrum van Lissabon, voor de openingsviering.
Het bereiken van het centrale park van de stad blijkt in de praktijk een lastiger onderneming dan gedacht: al snel bevinden we ons op een brug boven het spoor, die volgepakt is met duizenden pelgrims. We kunnen geen kant op en er ontstaat enige onrust bij de priester in ons midden, die er vandoor besluit te gaan om op tijd bij de Mis te kunnen zijn. Alsof het nog niet angstig genoeg was voor Michel en Linda, die over de rand van de brug geduwd dreigen te worden door de menigte, nemen we ook nog eens de zorg voor een minderjarige op ons. Ons nieuwe “petekindje” was immers in het gezelschap van zijn groepsleider, de priester, maar die bleek ineens verdwenen en nu stond onze reisgenoot moederziel alleen op de volle brug.
De brug werd gelukkig, voordat er paniek zou uitbreken, leeggetrokken door de politie. Omdat we even genoeg hebben van drukke menigtes, nemen we een Uber taxi naar het centrum. Daar blijkt echter geen doorkomen aan en we dreigen opnieuw terecht te komen in een mensenmassa. Ten slotte ploffen we neer op een muurtje aan de rand van het grote park, mét bewegingsruimte maar zonder enig zicht op het altaar waar de openingsmis plaatsvind. Zou dit de hele verdere week zo gaan?
De volgende keer in: “Blik op de WJD!”
Goed, het is ons duidelijk: de WJD is druk. Heel druk. Heel, heel erg druk. Máár, er gaan nog veel leukere dingen plaatsvinden waartegen die drukte niet eens opweegt. Zo is er in de volgende aflevering van dit verhaal zelfs een camera van de nationale televisie, speciáál bij onze activiteiten betrokken! Wil je weten wat dat te betekenen heeft? Blijf de serie volgen. Je leest het allemaal in de volgende aflevering van “Blik op de WJD!”
