“Weiger op je eigen hielen te zitten”

Door: Quinn

Quinn (17) deelt haar ervaring over de lockdown. 

Sinds 15 december is het weer zo ver: we moeten met zijn allen binnen schuilen tijdens de landelijke lockdown om de verspreiding van het coronavirus tegen te gaan. Een noodzakelijke, maar harde regel. En toen dat nog niet effectief genoeg bleek, werd er nog eens een avondklok bovenop gegooid. Vanzelfsprekend een hele harde klap voor iedereen in Nederland, en voor een grote groep mensen betekent dit een nog langere strijd om te voeren. Toch hoop ik hier als een individu mijn perspectief over te kunnen geven. Er zijn veel verschillende opinies wat betreft de omgang met corona, en wat je het beste wel en niet kunt doen. Ik beweer in geen geval dat deze mensen ongelijk hebben, of niet weten waar ze het over hebben. Dit is slechts een klein kijkje in mijn gedachtegang die zelf ook dacht sterk genoeg te zijn om zonder pieken en dalen door de corona tijd heen te komen.

Allereerst wil ik vermelden dat iedereen die zich gekleineerd voelt door de zin: ‘Het is nou eenmaal wat het is. Deal ermee’ zich niet ‘zwak’ hoeft te voelen. Iedereen voelt wat hij voelt, en hoe meer je jezelf wijsmaakt dat je je niet zo zou moeten voelen, hoe meer je jezelf op de lange termijn kwelt. Want ja, persoonlijk ben ik er van overtuigd dat corona nog wel zo’n 2 of 3 jaar bij ons zal blijven. Hopelijk niet in de huidige mate, maar als Life Sciences-studente sta ik er redelijk realistisch in. Zo reflecteer ik dat vaak ook in mijn hoofd. Dat de harde waarheid de enige manier is om er vrede mee te hebben. Dat het moment dat je in een dipje zit, je dit niet verdient, omdat andere mensen het vele malen zwaarder hebben.

Toch kom ik hier in opstand met mijn eigen geweten, en hoop dat meerderen dit samen met mij zullen doen. Vanzelfsprekend zal iemand het altijd zwaarder hebben dan jij, en dat is onvermijdelijk. Maar waarom zouden we onszelf van deze smart beroven, als wij er net zoveel recht op hebben? Iemand die verdrinkt in 3 meter diep water, is net zo dood als iemand die dat doet in 10 meter diep water. Het is volstrekt onnodig en zelf verlagend om jezelf te verbieden iets van verdriet te voelen. In mijn directe omgeving merk ik dat veel mensen zich niet openstellen, en de pijn bij zich dragen (al maak ik hier wel hypocriete uitspraken aangezien ik hier zelf ook schuldig aan ben).

Mijn punt uit dit alles: verwerk je bedroefdheid op welke manier je dan ook maar wil. Zolang er maar een manier is. Ter illustratie is hier een klein voorbeeld van hoe ik mezelf vooruithelp door middel van schrijven:  

Corona moe 

De tijd is toch echt nabij

Het limiet tot op de druppel bereikt

Kettingen nog roestvrij

Zie hoe iedereen om me heen bezwijkt

En toch zal, het verder nite meer zeggen –

Er dan ooit nog over spreken!

Maar val zelf ook langzaam in elkaar

Stop geen moeite meer in dingen die al breken

 

Aan iedereen: blijf nog even sterk, op jouw manier.

Wil je meer artikelen lezen? Neem een abonnement op Omega Magazine. Kijk daarnaast ook op onze Instagram en FB-pagina