Dagboek van een kerkmeisje

Door: Laura

2021 begint het jaar met een nieuwe frisse verhalenreeks over het leven van een kerkmeisje dat een dagboek bijhoudt. Duik in de wereld van deze tiener die van alles beleeft. 

Maandag 24 augustus

Verhuizen was verschrikkelijk! Zeker als je afscheid moet nemen van je fantastische stad Eindhoven en je beste vriendin. Maar om dan te verhuizen naar een klein stadje in de middle of nowhere in Noord-Brabant?! Of nou ja, stadje…het is meer een dorp eigenlijk. In stilte flink balend van haar situatie keek Julia om zich heen in de kleine ijzerhandel. Ze was hier ondertussen al zo vaak geweest dat ze de indeling van de winkel uit haar hoofd kende. Het huis dat haar ouders hadden gekocht was prachtig, maar het was oud en er moest veel gebeuren. Waardoor Julia zo ondertussen al vaker bij de ijzerhandel was geweest dan ze wilde toegeven. Ze sloeg haar armen over elkaar en richtte haar aandacht op de man voor haar. De man was in een verhitte discussie met de medewerker van de winkel over de juiste schroevendraaier. Naar wat Julia had opgepikt uit het verhaal van de man, was het overduidelijk dat hij een normale kruiskopschroevendraaier nodig had. De werknemer van de winkel had hem dit ook verteld maar meneer was nog niet overtuigd. Het gesprek duurde nu al tien minuten. Gelukkig was er airco in de winkel, anders was het echt niet uit te houden.

In stilte flink balend van haar situatie keek Julia om zich heen in de kleine ijzerhandel. Ze was hier ondertussen al zo vaak geweest dat ze de indeling van de winkel uit haar hoofd kende.

Na nog twee minuten te hebben geluisterd naar de uitwisseling tussen de man en de medewerker hield ze het niet meer uit. Julia stapte naar voren en tikte de man zachtjes op zijn schouder. Toen hij zich naar haar toe had gedraaid zei ze: “Het spijt me verschrikkelijk. Ik wil me nergens mee bemoeien maar ik hoorde uw verhaal en ik denk echt dat een kruiskopschroevendraaier is wat u nodig heeft. Als ik u was, zou ik die meenemen en thuis even kijken of dat voldoende is. Anders kunt u hem altijd nog ruilen.” De man keek haar even sceptisch aan maar toen Julia vriendelijk naar hem lachte, verzachtte zijn uitdrukking. “Nou jongedame, ik moet eerlijk zeggen dat ik dit niet had verwacht. Maar misschien heb je gelijk. Ruilen kan inderdaad altijd nog.” Terwijl de man zich weer richtte tot de medewerker, zette Julia weer een stapje achteruit. Nog geen twee minuten later was het allemaal geregeld. Meneer nam de kruiskopschroevendraaier mee naar huis en zou hem komen ruilen als het niet bleek te passen.

Haar vader mocht dan misschien een hele strenge regel hebben over ‘geen vriendje tot je minstens 25 bent’ maar dat kon niet voorkomen dat ze ogen in haar hoofd had. En die ogen vertelden haar nu dat ze recht tegenover de knapste jongen stond die ze ooit had gezien.

Julia keek de man na terwijl hij de winkel verliet en schudde ongelovig even kort met haar hoofd. “Pfft, dankjewel voor je hulp. Ik weet niet hoe lang het zou hebben geduurd als je niet had ingegrepen.” Julia keerde zich om naar de medewerker en bleef vervolgens aan de grond genageld staan. Haar vader mocht dan misschien een hele strenge regel hebben over ‘geen vriendje tot je minstens 25 bent’ maar dat kon niet voorkomen dat ze ogen in haar hoofd had. En die ogen vertelden haar nu dat ze recht tegenover de knapste jongen stond die ze ooit had gezien. Hij was van haar leeftijd, zijn haar zat rommelig op precies de goede manier en zijn ogen waren…tja, daar had ze eigenlijk geen woorden voor. Ze werd zich opeens heel bewust van het feit dat haar haren in een lelijke knot zaten, ze haar oude kleding droeg en onder de verf zat. Fantastisch. Echt geweldig.

Wat zou deze jongen toch van haar denken met zo’n uiterlijk? En haar vader dan? Geen mogelijkheid dat ze dit aan hem zou durven te vertellen. Lees het de volgende keer bij Dagboek van een kerkmeisje. 

Wil je meer artikelen lezen? Neem een abonnement op Omega Magazine. Kijk daarnaast ook op onze Instagram en FB-pagina