De aanloop naar Kevins (17) overlijden.

Door: Elie 

Een van mijn broertjes herinnerde Kevin als: ‘die dansende jongen!’ Hij had hem bij het huwelijk van ons jongste broertje en schoonzus gezien; een brok plezier en energie. En nu?

Kevin, je was jong, maar in de hemel is de Liefde zo groot, daar is geen tijd.

Nog geen week nadat ik hoorde dat hij ziek was hoorde ik bij mijn schoonzus dat Kevin spoedig zou beginnen aan chemotherapie. ‘Kevin, mijn neefje’, zei mijn schoonzus. ‘O ja, de neef mijn schoonzus’, dacht ik toen. Wat je moet weten is dat ik Kevin nauwelijks kende dus ik dacht terug aan een betekenisvol familie gebeuren waar veel mensen aanwezig zijn. ‘Hij was op ons huwelijk en de doop van Tobias,’ zei ze. ‘Ah ja!  Die blonde jongen met dat mooie pak die zo vrolijk danste op jullie feest?’ Ja, ik had het weer helder voor de geest!

Gebed

Ik heb sinds die tijd met regelmaat voor hem gebeden, dat is het enige wat je kan doen in dit soort situaties. Ik kan als katholiek niet alleen bidden met woorden, maar ik kan ook de dingen die ik doe opdragen (aan God geven) voor een intentie, iets wat ik van Hem vraag. Ik weet nog goed hoe, toen mijn vader ziek was door kanker, al dat bidden van ongelofelijk veel mensen mij en mijn familie zo veel heeft geholpen. Gebed is iets groots, zo groot dat je met woorden eigenlijk maar heel weinig kan zeggen.

Op 29 oktober was ik in Valencia voor mijn werk. Met Kevin in het achterhoofd ging ik toen naar het graf van Montse Grases. Het kan dat ze op een dag zalig of heilig wordt verklaard. Ze stierf ook aan kanker en was toen ook 17. Ze lag in een kapel en daar vroeg ik haar om te bidden voor een medisch wonder.

Op 24 november werd het echter duidelijk dat Kevins situatie instabiel was, ondanks dat mensen uit man en macht hebben gewerkt en gebeden voor zijn herstel. Mijn schoonzus belde mij enkele dagen later op en vertelde mij dat er heel snel een heel groot wonder moest gebeuren, want feitelijk gezien had Kevin geen kans meer. Ze vroeg of ik nog heel intens wilde bidden en of ik nog meer mensen kon vinden die mee wilden bidden.

Als je hoopt dat – omdat je voor iemand bidt, omdat iemand jong is – het allemaal wel goed komt is zo’n telefoontje in het begin niet te geloven. Ik appte daarna veel mensen, soms persoonlijk en soms in een groep. Het is ongelofelijk bijzonder hoeveel respons er kwam en hoeveel mensen toen verbonden waren in gebed voor deze intentie.

Medemensen

Ik was heel blij toen iemand schreef: ‘We gaan voor een wondertje.’ Want daar gingen we inderdaad voor. Maar zondag 29 november, de eerste dag van Advent, een periode waarin we hopen zonder ooit echt te zien, hoorden we dat ze hem van de beademing zouden halen. Zijn lichaam was echt op, want nog geen drie minuten later overleed hij. Kevin, wat had ik graag gewild dat je hier nog was. Die dag informeerde ik de mensen die voor hem hadden gebeden. Iemand reageerde: ‘We blijven bidden.’ Hij bedoelde dat we nu voor zijn ziel bidden, dat zijn ziel bij God mag zijn. En weer een ander (ik was vergeten hem te informeren) vroeg mij hoe het ging met Kevin. Dat mensen mee bidden was dus echt. Ze waren echt betrokken, dit waren: medeMensen.

Waarom heeft God geen wonder gegeven?

Kevin moest de sprong in Gods handen eerder maken dan de meeste van ons. Daarom vragen we ons vaak af: ‘Waarom staat God, ook na zoveel gebed, dit soort ellende toe?’ Het kan een oprechte vraag zijn. Deze vraag ontstaat omdat we moeite hebben om lijden te begrijpen, terwijl het met God betekenisvol kan worden. Er zijn gelukkig wel antwoorden op. Het antwoord is alleen nooit hetzelfde en je moet er vooral ook over bidden. Je zou kunnen zeggen dat God altijd iets beters te geven heeft. En wie deze vraag stelt zou zich ook af kunnen vragen waarom Gods eigen Zoon zoveel moest lijden.

Kevins laatste momenten waren niet alleen ‘slecht’.  Want hij was voor veel mensen immers reden geworden voor nog meer gebed en gebed verandert ons hart. Kevin was ook een voorbeeld van heldhaftigheid want hij droeg zijn lijden zonder te klagen en dat hij met zijn zus had besproken waar hij zijn lijden voor op zou offeren. Hij was een voorbeeld voor anderen. Hij had ook de ziekenzalving  gekregen, een prachtig en belangrijk geschenk om als katholiek voor het sterven te krijgen. Hij kon ook zijn ouders, broer en zussen zeggen dat hij veel van ze hield.

Netwerk van liefde.

Ik sprak mijn schoonzus nadat ze naar de begrafenis was geweest. Ze vertelde er over. Het was niet alleen ontroerend, maar ook vol van geloof, hoop en liefde. Voor christenen is die sfeer gewoon ‘thuis zijn’, iets wat we hebben gekregen van God. Voor anderen is dat …laten we zeggen: opvallend, bijzonder, op een positieve wijze.

Nu bidt Kevin waarschijnlijk voor ons. Waarschijnlijk in het bijzonder voor zijn familie. Want Kerk zijn betekent verbonden zijn in het Lichaam van Christus. Het is een netwerk van liefde. In dat netwerk beleven gelovigen de ‘gemeenschap van heiligen’. Het is een gemeenschap van bovennatuurlijke aard. Ook al is er afstand, toch zijn we nooit alleen.

Sterker nog: we zijn familie met één en dezelfde Vader. Jij Kevin ziet nu ‘wat geen oog heeft gezien en wat geen oor heeft gehoord’ (1 Kor 2,9).

PS:

Het kan zijn dat je na het lezen van dit stuk blijft zitten met vragen over het nut van gebed. Het werkt tenslotte meestal niet als een economische transactie, ‘je betaalt voor iets en krijgt dat ook direct’. Daarom zal hier een vervolg artikel aan besteed worden die via facebook ook gedeeld zal worden.

 

Wil je meer artikelen lezen? Neem een abonnement op Omega Magazine. Kijk daarnaast ook op onze Instagram en FB-pagina