“Het is nu iets meer dan drie jaar geleden dat mijn oudere broer Joseph overleden is. Hij was toen 21.”

Door: Emma Nelk 

Emma Nelk woont in New York en vertelt haar ervaring met verlies. 

Mijn naam is Emma Nelk, ik ben 18 jaar oud, bijna 19, en ik studeer scheikunde. Ik heb nog geen specialisatie, die ik ben nog aan het beslissen. Het is nu iets meer dan drie jaar geleden dat mijn oudere broer Joseph overleden is. Hij was toen 21.

Het meeste van wat er aanvankelijk gebeurde was een waas, ongeveer een maand lang. Het voelde alsof ik gewoon op de automatische piloot rondliep en mijn bezigheden afwerkte. Mensen waren erg verbaasd mij te zien toen ik al zo snel op school terug kwam. Veel leraren kwamen naar me toe met condoleances en omhelzingen terwijl ik ze vertelde dat ze zich geen zorgen hoefde te maken en een lach opzette om ze gerust te stellen. Mijn vrienden waren erg ondersteunend en ze ‘verstikten’ me niet zoals de andere mensen om me heen. Ik wist dat mijn tweelingbroer zich ongemakkelijk zou voelen als mensen openlijk naar hem toekwamen, dus ik liet al via mijn vrienden aan mensen weten dat ze dat beter niet konden doen. Ik herinner me beetjes en stukjes van interacties van wat er toen gebeurde, maar zelfs dat is vaag in mijn geheugen.

Mijn leven is veranderd zoals je verwacht wanneer je een belangrijk persoon kwijtraakt. Pas nadat hij gestorven was, realiseerde ik me hoeveel we met elkaar gemeen hadden.

 

Het leven gaat gewoon op volle snelheid door, wat er ook gebeurt, net zoals de aarde niet kan stoppen met ronddraaien.

Met de studie ben ik nu aan het uitzoeken hoe ik mezelf moet laten functioneren in het echte leven. Alles voelt alsof het tot een nieuwe vorm van normaal gekomen is, maar ik voel nog steeds een gat waar mijn broer zou moeten zijn. Mijn familie is meer naar elkaar toegegroeid, en we hebben kansen benut om meer uit onze comfort zones te stappen door meer te reizen en leuke dingen te doen. Dit is een beetje zoals wanneer je een goed recept of een fles likeur voor later bewaart, maar je hem uiteindelijk nooit gebruikt. Waarom zou je het niet gewoon doen? Misschien komt er geen ander moment waarop je het kunt proberen.

Leven en dood zijn begrippen die erg recht door zee zijn, maar veel mensen begrijpen ze op hun eigen manier. Ik weet niet wat er zal zijn als ik sterf, maar ik weet wel dat er iets is dat op me wacht. Mensen leven hun leven zo goed mogelijk, om dan te worden gezegend met de dood. Dan komen ze misschien terug als iets anders, of ze blijven gewoon waar ze eindigen. Ik vind het soms moeilijk om uit te leggen hoe ik het leven en de dood zie. Het spijt me dat ik niet helemaal geloof in een almachtig Wezen zoals anderen dat doen, maar ik geloof dat er iets bestaat in het universum waar we in leven. Ik geloof wel dat ik op een dag mijn broer weer zal zien, en dat zal een prachtig nieuw begin zijn.

 

Iets waar iedereen non-stop over praat zijn alle goede momenten met mijn broer. Ik wist wel dat hij niet perfect was. Hij had een slecht gevoel voor humor en hij bedacht de meest belachelijke namen om me te plagen. Hij was erg beschermend, zoals een oudere broer dat moet zijn. Als ik zijn kamer in ging en naast hem ging zitten als hij aan het gamen was, ging hij me uitleggen wat hij aan het doen was en waar het spel over ging, zodat ik het een beetje begreep.

Ik was blij voor hem toen hij bij de National Guard (Reservisten) ging omdat hij iets gevonden had dat hij leuk vond, ook al was het soms moeilijk. Hij maakte zijn studie af voor mijn moeder, maar hij was altijd van plan om voltijds bij de   te gaan. Ik realiseerde me niet hoe goed hij was in zijn werk tot we van zijn vrienden en de sergeants hoorden dat ze hadden geprobeerd Joseph al snel sergeant te maken. De hoogste rang die hij bereikte was SPC (Specialist), en ik twijfel er niet aan dat hij één van de besten was geweest als hij meer tijd had gehad.

 

Ik weet niet wat het is met mensen die denken dat ze een stoofschotel of een kilo pasta moeten brengen naar een familie in rouw. Het eten gaat nooit op, en we hebben lades met eten in de garage gezet, omdat de koelkasten boven en beneden vol zaten. We werden zelfs enthousiast toen iemand ons een fruitsalade bracht. Ik vind tissues en flesjes water betere geschenken, want dat kan niet bederven. Ik begrijp dat sommigen getroost worden door ‘comfort food’, maar voor mij is het allemaal iets te veel. En we zijn in ons gezin maar met vier mensen, dus we kunnen niet zoveel pasta eten. Daarnaast eet mijn moeder geen gluten, dus kon zij ons ook niet helpen met al dat eten. Naast dit alles waren ook veel mensen erg aardig en hielden ze zich aan de onzichtbare grenzen van een familie die door rouw heen gaat.

We werden allemaal erg hard door het nieuws geraakt. Mijn moeder was meer open over haar gevoelens, de rest van ons hield het meer voor zichzelf. Als ik er de tijd voor had schreef ik in een document hoe ik me voelde. Dat doe ik nu al een tijd. Ik voelde niet de drang om in therapie te gaan en met een vreemde over mijn gevoelens te praten. Af en toe huilde ik stil onder de douche en ging ik daarna slapen. Dan ging ik weer door naar de volgende dag. Mijn vader was er erg stil over, en het was soms moeilijk voor hem om te zeggen hoe hij zich voelde. Af en toe omhelsde hij me en zei hij dat hij van me houdt op zo’n manier dat ik zag dat hij zijn zoon miste. Ik weet meestal nog steeds niet echt hoe mijn tweelingbroer zich voelt, maar recent is hij wat meer open geworden over zijn gevoelens, en ik ben blij dat hij wat beter wordt in verbaal contact met ons.

 

Ik denk dat sommige mensen bang zijn om over de dood te praten. Het is een ongemakkelijk onderwerp, behalve als er wordt gesproken over de overleden mensen in verband met het vak Geschiedenis op school. Ik heb door deze ervaring veel over mensen geleerd. Men heeft er geen moeite mee om over de dood van anderen te praten zolang het henzelf niet al te persoonlijk raakt. Dan wordt het een gevoelig onderwerp. Op deze manier kun je ook leren wie een echte vriend van je is. De vrienden die bij je blijven als je door de ergste dagen van je leven gaat, dat zijn de vrienden die er voor je zijn, nu en in de toekomst.
Familie is familie, en zij zullen ongeacht de omstandigheden komen. Ze vliegen of rijden uren om je te ondersteunen omdat zij zelf ook lijden.

 

Ik ken persoonlijk niemand van mijn leeftijd die door iets vergelijkbaars is heengegaan. Op die manier voel ik me wel een beetje eenzaam, want niet veel mensen begrijpen hoe ze je moeten benaderen als ze ervan horen. Ik wil iedereen laten weten dat het oké is, en het kan voelen alsof je onder water zit, of in een storm, maar met de tijd wordt het wel makkelijker. Ik val soms nog steeds in een storm, maar ik trek mezelf eruit en ga door naar morgen. Er met iemand anders over praten kan een goede manier zijn om wat gewicht dat je opbreekt, kwijt te raken. En luisteren naar muziek helpt me om mijn hoofd weer helder te krijgen als het troebel is. Persoonlijk vind ik het fijn om mezelf bezig te houden en een routine te ontwikkelen. Als je tijd nodig hebt om je mentale en lichamelijke gezondheid weer op orde te krijgen, doe het alsjeblieft. Je zult je daarna een heel stuk beter voelen en klaar om je toekomst tegemoet te gaan, wat dat ook mag zijn.

  

Wil je meer artikelen lezen? Neem een abonnement op Omega Magazine. Kijk daarnaast ook op onze Instagram en FB-pagina