Blik op de WJD! – Deel 7

Welkom terug bij aflevering 6 van “Blik op de WJD!” In deze serie kijken we naar de beleving van de Wereldjongerendagen 2023 door de ogen van Michel en Linda. In hun terugblik op het grootste festival ter wereld hopen ze je iets van hun enthousiasme te kunnen meegeven en ook een realistisch beeld te maken: hoe is het nou écht om bij dit evenement te zijn?

Vandaag bereikt de WJD voor veel deelnemers de climax: we trekken naar het grote veld voor de afsluiting van dit intense evenement. En intens wordt het: we maken kennis met de hitte van de Portugese zomer én brengen de nacht door op grond uit de tijd van de Here Jezus zelf. Hoe dat afloopt…

Vandaag is de dag dat we naar het grote veld zullen vertrekken voor de afsluiting van de WJD. De komende twee dagen wordt dan ook extra afzien: we zullen al onze spullen moeten inpakken omdat we niet meer in de slaaplocatie kunnen, we zullen bepakt en bezakt de voettocht naar het veld maken, samen met honderdduizenden anderen, dwars door de stad en we zullen de nacht doorbrengen in de openlucht! Om ons daar voldoende voor toe te rusten, vieren we de Mis nog één keer in de Nederlandse locatie om daarna op pad te gaan. Het wordt een zware tocht: in totaal zijn we zo’n vier uur aan het lopen, in de volle zon, bij een temperatuur van 38 graden.

Onderweg zien we voortdurend pelgrims in de zeldzame schaduw en onder verkoelende dekens toegewuifd worden met waaiers en voorzien worden van water omdat de hitte hen teveel is geworden. Eigenlijk is deze onderneming onverantwoord. We zijn er echter aan begonnen, dus we zullen het af moeten maken. Jezus zal het in zijn tijd ook weleens warm hebben gehad.

 

Ook in onze gelederen vallen er slachtoffers. Als we dan eindelijk aankomen op wat een grasveld had moeten zijn, blijkt het een kale vlakte vol zand, rotsen en stenen. Alsof we zijn beland in de tijd van onze Here Jezus zelf. De hitte is echter nog niet verdwenen, en we overleven de middag door massaal gebruik te maken van nooddekens, parapluutjes en veel (warm geworden) water. Als maaltijd hebben we een uitgebreid voedselpakket meegekregen, dat we onderweg nog bijna vergaten op te halen nadat de groep opgesplitst raakte. Wel zijn we erg blij met de koude knakworstjes, de opwarmgroente (die we alleen maar in de zon hoeven te zetten) en de lekkere broodjes. De kikkererwten paté durft eigenlijk niemand, behalve Linda, aan te raken.

Als de zon eindelijk is verdwenen en de avond valt, zorgt een dobbelsteenspel voor de nodige, niet nader te vermelden maar hilarische gespreksstof met rector Jeroen van het seminarie in Heiloo, priesterstudent Melle en de zojuist gearriveerde Gina en Ray. Ook redactielid Elie Hage mogen we verwelkomen. Tot slot blijkt zelfs de Roermondse bisschop De Jong ons op het veld te vergezellen, zoals hij gewoon is geworden tijdens de vele edities WJD die hij al mocht meemaken. Nadat we uren in de rij stonden voor de honderden dixies die voor deze nacht de sanitaire voorzieningen vormen, kruipen we in onze slaapzakken. Maar niet voordat we het tot dan toe indrukwekkendste moment van de Wereldjongerendagen hebben meegemaakt: 1,5 miljoen mensen die volledig stilvallen in het aangezicht van God zelf: het Allerheiligste dat tijdens de avondwake staat uitgesteld op het altaar. Met zo’n genade kun je niet anders dan een goede nachtrust tegemoet gaan.

Om 7 uur in de ochtend worden we ruw gewekt door de herrie van een dancefestival. Maar we zijn toch op de Wereldjongerendagen? Dat klopt, want de verantwoordelijke voor deze muziek blijkt een Italiaanse priester-DJ, die op het grote hoofdpodium aan de draaitafel staat en de klanken van Mozarts Alleluia en Gloria laat verwelkomen door de moderne tijd. Als we nog maar net van deze wek-ervaring zijn bekomen, zien we de Indiase pater Simon, een van onze priesters, zich uit zijn slaapzak worstelen, en in grote haast zijn spullen pakken om weg te rennen in de richting van het podium. Onze Whatsapp-groepen vertelden ons tien minuten geleden dat we hem als de bliksem naar het priesterveld moeten sturen en dat hij het enige mee moet nemen dat hij nodig heeft, namelijk zijn priester-pas (celebret). Al snel zien we pater Simon echter weer terugkomen omdat hij zijn celebret is vergeten, om vervolgens opnieuw weg te sprinten. Of hij alsnog op tijd het podium heeft gehaald, blijft onduidelijk.

Op het veld beleven we ondertussen een geluksmomentje, als paus Franciscus langsrijdt om de jongeren te begroeten! Een tweede geluksmomentje is als blijkt dat iedereen, ondanks de enorme mensenmassa, gewoon de communie kan ontvangen tijdens de Mis.

Daarna is ons geluk op, want de grote terugtocht naar de binnenstad moet worden ondernomen, en de hitte is terug: bij 39 graden wandelen we weer over het snikhete asfalt, en zien opnieuw vele pelgrims bezwijken in de laatste restjes schaduw. In ons gezelschap is nu de andere Indiase priester van onze reis, de al even enthousiaste pater Albert. Hij besloot met ons mee te lopen toen hij lucht kreeg van onze plannen om de terugreis per Uber taxi te volbrengen. Die zijn echter allemaal onbereikbaar, dus het grootste deel van de tocht leggen we dan ook echt te voet af. Toch worden we uiteindelijk opgehaald door een luxueuze Tesla met airco, en komen we enigszins uitgerust en afgekoeld aan op de Nederlandse WJD locatie, waar de bussen naar huis zullen vertrekken. Hier krijgen we gelukkig nog enkele minuten de tijd om andere kleren aan te trekken en in de fontein te duiken, zodat we niet als zwetende otters in de bus hoeven te zitten tijdens de vijftien uur durende reis naar Lourdes.

 

We krijgen nog bijna ruzie met een blauwe zuster!

Als we tot slot de kans krijgen om onze inmiddels lege magen te vullen bij de Subway, grijpt iedereen die met beide handen aan. Het is immers de laatste kans om de WJD-bon te gebruiken. We krijgen er nog bijna ruzie met een blauwe zuster om: “De bussen willen weg! “Als jullie nu niet meekomen, hebben we in Lourdes geen ontbijt!” Het leidt onder de hongerige pelgrims bijna tot opstand. Er wordt dan ook geweigerd om de bus in te stappen eer iedereen voorzien is van een maaltijd. De sfeer is echter prima, en als we dan uiteindelijk in de bus stappen zien we een fijne reis tegemoet naar het laatste onderdeel van onze reis, een bezoek aan Lourdes!

Heb je ook van deze aflevering weer genoten? Mooi, want er volgt nog één deel in deze serie!

Wat voor spannende zaken ons in Lourdes staan te wachten, lees je in het laatste deel van Blik op de WJD!” Daarin volgt ook echter het antwoord op een hele belangrijke vraag: kan een picknicktafel dienen als altaar? Ga snel door naar aflevering 8!