Dagboek van een kerkmeisje #18
In het vorige deel kon je lezen hoe Julia en Nick afspraken om naar de lentekermis te gaan. Benieuwd hoe dit voor hen zal zijn? Lees het hier.
Zondag 24 april
Julia kon merken dat ze ongeduldig was. Ze veranderde continu van houding op de ongemakkelijke houten kerkbanken en de preek leek uren te duren terwijl het eigenlijk maar een paar minuten was. Op dit soort momenten vond Julia het soms best lastig om katholiek te zijn. Niet dat ze zonder haar geloof zou willen, maar op sommige momenten leek haar wereld stil te staan in dit stoffige gebouw terwijl de wereld buiten gewoon doorging. Julia zuchtte. Misschien een beetje te hard want ze zag haar moeders hoofd in haar richting draaien met een doordringende blik. Julia haalde verontschuldigend haar schouders op en deed wat meer haar best om op te letten. Na een uur dat jaren leek te hebben geduurd, stapte ze door de hoofdingang naar buiten. Haar ogen moesten even wennen aan de zon maar al snel zag ze Nick staan onderaan de trap. Hij leunde tegen zijn fiets en zag er, naar Julia’s bescheiden mening, super sexy uit. Ze zwaaide naar hem en gebaarde dat ze haar fiets zou halen. Samen met haar ouders pakte ze haar fiets en liep richting Nick. Na nog een preek van haar vader over de oorsprong van de kermis en de opmerking van Julia dat ze nu echt moesten gaan omdat de kermis anders al voorbij zou zijn voor ze er zouden zijn, stapten Julia en Nick op de fiets.
Eenmaal op de kermis, bleek inderdaad de hele school aanwezig. Nick en Julia werden aan alle kanten begroet. Of nou ja, vooral Nick werd begroet. Maar hij stelde haar aan iedereen voor en ze werd zonder moeite deelgenoot van de gesprekken. Ze hadden samen de tijd van hun leven met de attracties en activiteiten. Tot haar grote vreugde bleek Julia erg goed in schieten. Ze won zelfs van Nick, die toch ook behoorlijk goed was in dit spel. Nick liet haar geplaag grootmoedig over zich heenkomen en kon er gelukkig om lachen. Nadat ze zich vakkundig hadden los gewurmd van weer een gesprek met één van Nicks teamgenoten, was het tijd om richting de ouders van Nick te gaan. Ze zaten onder het genot van een kopje koffie aan een tafeltje in het grote overdekte terras in het midden van het kermisterrein. Ook Nicks jongere broertje zat aan het tafeltje.
Nick en Julia liepen op zijn ouders af en werden enthousiast begroet door het gezelschap. Al snel waren ze verwikkeld in een geanimeerd gesprek. De ouders van Nick waren erg geïnteresseerd in Julia en stelden veel vragen maar waren zelf ook graag aan het woord waardoor het gesprek zonder moeite voortvloeide. Julia ontdekte dat de moeder van Nick werkte in een kleine bakkerij annex koffiezaak en zijn vader werkte als hovenier. Nicks jongere broertje ging naar de basisschool en was overduidelijk erg bijdehand voor zijn leeftijd. Na een flinke poos te hebben gekletst, breidde Nick een eind aan het gesprek door te verkondigen dat hij en Julia nog een groot gedeelte van de kermis niet hadden gezien. Ze namen afscheid zijn ouders en vervolgden hun weg.
“Zo, volgens mij hebben we nog één belangrijke attractie te gaan,” zei Nick. “Oh ja, welke dan?” vroeg Julia terwijl ze om zich heen keek naar de attracties en probeerde na te gaan welke ze nog niet hadden gehad. “Duh, het reuzenrad” antwoordde Nick met een schittering in zijn ogen. Julia’s adem stokte in haar keel en ze voelde haar ogen groot worden en haar hartslag toenemen. “Absoluut niet. No way. Echt niet. Ik ga niet in zo’n doden wagentje zitten. Geen haar op mijn hoofd die daaraan denkt”. Nick leek dit even te moeten verwerken: “Hoezo wil je niet…”. Hij keek Julia aan en ze zag het kwartje vallen. “Je hebt hoogtevrees!”. “Helemaal niet, ik vind hoogtes prima. Zolang ik maar met beide benen op een vaste grond sta”. Na deze opmerking barstte Nick in lachen uit. “Jij hebt echt zo hoogtevrees! Kom op, ga met me mee. Ik beloof je dat je niks gebeurt en het uitzicht is echt spectaculair. Toe?”. Om het haar extra moeilijk te maken gooide hij zijn puppyogen in de mix. Julia’s blik ging heen en weer tussen Nicks gezicht en het reuzenrad en na wat een eeuwigheid leek voelde ze, tot haar grote ontzetting, dat ze knikte. “Haha yess, ik wist het wel!”. Nog voor Julia zich kon bedenken, trok Nick haar mee in de richting van het reuzenrad. Het kopen van de kaartjes en het wachten in de rij ging volledig aan Julia voorbij. Of althans, totdat ze de stem van Britt door haar mist van angst hoorde doordringen. “Ugh, ik snap niet dat we nog elk jaar naar deze kermis gaan. De lol is er zo ondertussen echt wel vanaf. Ze hebben steeds dezelfde saaie dingen. Oh, hoi Nick”. Bij haar laatste zin hoorde Julia de stem van Britt veranderen alsof er opeens een laagje suiker overheen was gestrooid. Dit beloofde niet veel goeds.
Oh oh, zal Britt roet in het eten gaan gooien voor Julia en Nick? Of lukt het ze om de dag net zo leuk af te sluiten als ze hem waren begonnen? En zal Julia het reuzenrad overleven? Lees het de volgende keer.
Wil je meer artikelen lezen? Neem een abonnement op Omega Magazine. Kijk daarnaast ook op onze Instagram en FB-pagina
