Dagboek van een kerkmeisje #2

Door: Laura

De vorig keer konden we lezen dat kerkmeisje Julia helemaal overrompeld werd door ‘de knapste jongen die ze ooit heeft gezien‘… in de verfwinkel van het dorp waar ze pas naar toe is verhuisd nota bene! Hoe loopt dit nu weer af?  

Maandag 24 augustus (vervolg)

Als een gek probeerde ze op een antwoord te komen. Ze moest nu snel wat verzinnen, anders dacht hij waarschijnlijk dat ze niet helemaal goed bij haar hoofd was. Julia knipperde met haar ogen en dwong zichzelf een stap naar voren te zetten. “Oh, geen probleem hoor. Maar het zag ernaar uit dat het nog wel even zou kunnen duren dus ik dacht, ik probeer het even.” Ze haalde haar schouders op en glimlachte voorzichtig naar de jongen.
“Nou ik ben je in ieder geval dankbaar. Maar goed, hoe kan ik je helpen?”
“Uhm, ik kom een bestelling ophalen. Verf. Op de naam Van der Velden?”
“Juist, ik haal het even op uit de opslag. Momentje alsjeblieft.” De jongen liep naar de opslagruimte en Julia gebruikte de tijd om tot zichzelf te komen. Hij was echt onmogelijk knap! Ze haalde een aantal keer diep adem en probeerde zich te ontspannen terwijl ze zichzelf streng toesprak. Doe even normaal! Hij mag dan wel knap zijn, het is ook maar gewoon een jongen.

De jongen liep naar de opslagruimte en Julia gebruikte de tijd om tot zichzelf te komen. Hij was echt onmogelijk knap!

Toen hij terugkwam uit de opslagruimte had Julia zichzelf weer onder controle. Of nou ja, ongeveer dan.
“Gevonden”, zei de jongen, “wat een toffe kleur.”
“Dankjewel, ik heb hem op internet gevonden en toen hier besteld”. Julia keek naar de kleur die zichtbaar was op de deksel van de verfpot en werd op slag weer enthousiast van de blauwe kleur. “Het ziet er echt precies zo uit als ik had gehoopt”.
“Goed om te horen. Ik zal hem nog even een keer mixen voor je, dan weet ik zeker dat het goed is”.
“Oh eh ja, dankje”.
De jongen zette de verf in de mixmachine en zette hem aan. “Zo, ben je toevallig nieuw hier?” vroeg hij boven het lawaai uit. “Ja, klopt.” Julia fronste haar wenkbrauwen. “Hoe weet je dat?”
“Nou, je naam heb ik niet eerder gehoord en ik heb jou nog nooit eerder gezien. En ik woon al mijn hele leven in dit dorp dus ik ken iedereen wel zo’n beetje. Ik gokte dus maar dat je nieuw bent. Heb ik het goed?”.
“Oh juist, ja. Een klein dorp. Uiteraard.” mompelde Julia. “Maar ja, je hebt het goed. We zijn deze zomer verhuisd”.
“Ah tof. Altijd leuk om nieuwe mensen te ontmoeten”, antwoordde de jongen terwijl hij de verf uit de machine haalde en richting Julia liep. “Ga je na de vakantie dan ook naar het St. Jozef-college? Dat is dan dertig euro trouwens. Of had je nog iets anders nodig?”
“Nee, dit was het wel. Ik wilde graag pinnen alsjeblieft.”
“En, ja trouwens”, antwoordde Julia terwijl ze contactloos betaalde. “Ik ga na de zomervakantie ook naar het St. Jozef-college”, verklaarde ze toen de jongen haar vragend aankeek.
“Super”, zei hij terwijl hij haar de bon overhandigde. “Dan zie ik je sowieso daar. Of kan ik je helpen met het tillen van de verf?” Wat was dat toch met mannen en hun drang om te helpen. “Ik ben een strong independent woman, ik kan mijn eigen verf wel tillen.” De jongen begon te lachen: “Oké, duidelijk. Sorry dat ik het vroeg”.
Oh nee, had ze dat hardop gezegd? Chips! Ze moest echt eens leren haar mond te houden en niet alles wat ze dacht er zomaar uit te flappen. “Sorry, dat had ik niet hardop willen zeggen. Het spijt me”.

Ik ben een strong independent woman, ik kan mijn eigen verf wel tillen.

“Hé maak je niet druk, geen probleem. Ik ben een grote jongen, ik kan het wel aan”, zei hij terwijl hij zijn handen in een verzoenend gebaar ophoog stak en naar haar knipoogde. Hij knipoogde naar haar! En het zag er nog goed uit ook, hoe dééd hij dat? Ze moest echt weg hier. “Nou, uhm oké. Sorry… nogmaals. En dankjewel voor de verf enzo.”
“Graag gedaan. Ik zie je nog wel!”
“Ja, vast wel”, antwoorde Julia terwijl ze de verf van de toonbank tilde. Ze zwaaide kort naar hem en maakte dat ze wegkwam. Snel liep ze naar buiten en de veiligheid van haar moeder die bij de auto op haar stond te wachten. Fantastisch, ze was hier net een paar weken en had zich nu al belachelijk gemaakt voor de knapste jongen in het dorp! Dit werd één grote ramp. Dat wist ze nu al!

Oh oh! Julia is nog maar net verhuisd. Hoe moet dat straks als ze naar het St. Jozef-college gaat en daar deze knappe jongen weer tegenkomt? Lees het over twee weken! 

(Wil je meer artikelen lezen? Neem een abonnement op Omega Magazine. Kijk daarnaast ook op onze FB-pagina! )