De kleine dingen in het leven: Limburgse jongerenreis naar Normandië

Omslagfoto: Sam Blankers

De grote voetstappen van een kleine heilige navolgen – op 1 augustus vertrok een groep van bijna vijftig jongeren en leiding vanuit Maastricht naar Normandië om dit te doen. Na een succesvolle reis naar de Wereldjongerendagen in Lissabon werd door enkele initiatiefnemers uit bisdom Roermond besloten om vaker een jongerenreis te organiseren, en deze negendaagse trip ondersteund door de Stichting Gezinspastoraal trapte dit voornemen af. Onder het thema ‘There with me’, uit het bekende liedje Rollercoaster van Danny Vera, volgden we het leven van de kleine heilige Theresia van Lisieux.

Theresia werd geboren in Alençon, maar als eerste bezochten we Lisieux zelf, waar ook de uitvalsbasis voor onze reis lag. We bezochten de Carmel, de kathedraal, Les Buissonnets (het huis waar Theresia in haar jeugd heeft gewoond) en de basiliek van Lisieux. Inderdaad, deze plek met ongeveer 20.000 inwoners heeft drie verschillende kerken – en daarnaast ook geweldige Vlaamse gidsen die met enthousiasme kunnen vertellen. Theresia was naar Lisieux verhuisd met haar vader en vijf zussen toen ze vier was en net haar moeder had verloren. Op haar vijftiende trad ze in bij de Carmel, nadat ze naar Rome was gereisd om de paus toestemming te vragen. Toen ze vierentwintig was, overleed ze aan tuberculose. De overige zusters stonden voor een dilemma: ze moesten een doodsbriefje naar andere kloosters sturen, maar wat konden ze over Theresia vertellen? De zuster had toch eigenlijk niet zo veel gedaan, niet? Uiteindelijk besloten ze om de zelfgeschreven boekjes van Theresia te drukken, genaamd ‘Mijn Levensverhaal’, waarin ze schrijft over haar ‘Kleine Weg’ naar heiligheid. Dit kon enkel vanaf een oplage van 2.000 stuks, maar ja, dat moest dan maar… en binnen een week waren ze verkocht. Misschien had Theresia tóch iets meer te bieden dan de zusters zich beseften. Nadat de bisschop van Lisieux veel gebedsverhoringen binnen had gekregen van onder andere soldaten en hun families uit de Eerste Wereldoorlog, die waren beschermd door Theresia, werd ze in 1925 heilig verklaard. Ondertussen is ze ook tot patrones van de missionarissen en Kerklerares benoemd.

Met de Kleine Weg bedoelt Theresia dat ze haar liefde stopt – dat wij ónze liefde zouden moeten stoppen – in de gewone dingen van het dagelijks leven, omdat Jezus niet kijkt naar de grootsheid van onze daden, maar naar de liefde die erachter zit. Zelf zie ik het ook graag andersom, dat we Gods liefde en geluk uit de gewone dingen moeten halen. Zoals bijvoorbeeld de volgende dag, toen we naar het Plage d’Etretat gingen. We mochten zwemmen in het ijskoude water en genieten van een natuurlijk golfslagbad (op de foto zag het strand er ietwat rustgevender uit), konden wandelen over prachtige krijtkliffen via paden met een Kijk uit! Valgevaar!-bord en sprongen van links naar rechts op een bekend nummer van Snollebollekes. Het zijn de kleine dingen, nietwaar?

We bezochten de dag erna, op zondag, de stad Chartres, bekend vanwege zijn gigantische kathedraal en… tja, eigenlijk alleen de kathedraal. Er werd volop genoten van het lekkere weer, gespeeld in de fonteinen en met een grote Nederlandse vlag over straat gelopen. Als wij niet naar de WJD komen, moet de WJD maar naar ons komen… of zoiets. Net als elke dag doken we ook de diepte in met de catechese – en met de busreis. Tussen de slapende en spelletjes spelende reisgenoten is er een ideale plek voor een goed gesprek, kwam ik achter.

Maandag was een “vrije” dag, waarop we konden kiezen wat we wilden doen: naar een zwembad of een safaridierentuin, of iets totaal anders. ’s Avonds bezochten we de crypte van Louis en Zélie, de ouders van Theresia die als eerste als getrouwd stel zijn heilig verklaard, was er een aanbidding en biechtgelegenheid en vierden we de mis in de aanbiddingskapel van de basiliek van Lisieux. Daar luisterden we naar een van de meest bekende, en misschien ook wel meest wonderlijke, Bijbelverhalen: het verhaal van de broodvermenigvuldiging. Jezus is in de avond samen met een grote groep mensen en wil hen te eten geven, maar er zijn slechts vijf broden en twee vissen beschikbaar. Daarop zegent Hij het brood en begint het uit te delen. Hij blijft doorgaan tot iedereen genoeg heeft en er zelfs nog twaalf volle korven overblijven (Matteüs 14). Dit paste perfect bij de Kleine Weg van Theresia die we aan het volgen waren: geef het kleine aan God en Hij zal er een wonder van maken. Toevallig (maar toeval bestaat niet) kwam dit thema nog vaker terug tijdens de reis. Tijdens een catechese over roeping hadden we het er ook over, want zelfs iets kleins als de geboorte van een kind is het begin van een eeuwig leven.

Een eeuwig leven zoals vele soldaten uit de Tweede Wereldoorlog nu hebben. Op een serieuzere toon bezochten we ook Omaha Beach, waar vele geallieerden zijn geland en gestorven op D-Day, de Amerikaanse begraafplaats Colleville-sur-Mer en het Overlord Museum. Duizenden stenen Latijnse kruizen en enkele davidssterren staarden ons die dag aan. Een indrukwekkende dag, wat ons ook aan het denken zette. Hebben we als mensheid eigenlijk íéts geleerd in de afgelopen duizenden jaren?

Van het einde gingen we weer terug naar het begin: Alençon, de geboorteplaats van Theresia. Ongepland mochten we de Eucharistie vieren in de kapel die grensde aan haar geboortehuis en aansluitend kregen we daar een rondleiding. En toen was de laatste volle dag alweer aangebroken en reisden we al vroeg naar het middeleeuwse eiland Le Mont Saint-Michel. Ondanks de vele toeristen (waar wij stiekem ook aan bijdroegen) konden we smalle steegjes ontdekken, de mis vieren in de Petruskerk met in de lezing een hoofdrol voor, je raadt het, Petrus, en wadlopen onder het genot van wa(d)t woordgrapjes. Terug in Lisieux kon een bonte avond natuurlijk niet ontbreken, waar we elkaar vermaakten met het tappen van moppen, een masterclass kregen in snelwandelen en sketches zagen van de leiding en een Aikonische buschauffeur (sorry, inside joke).

Eigenlijk zijn negen dagen maar weinig op een gemiddeld leven van tachtig jaar. Maar toch, of het nu gaat om keihard Disney meeblèren in de bus, het zien van een hakkende priester in een burgertent om middernacht (lang verhaal) of het gewoon supergezellig hebben met een geweldige groep, het zijn de kleine dingen die de grootste impact hebben.